Dag vijf van onze ontdekkingstocht hield in dat we het gezellige verblijf in de Dolomieten moesten stopzetten. Er stond namelijk een moeilijke verplaatsing op het programma. Slechts 170 km, maar geen snelwegen. Geen erg we hadden immers tijd en de spektakelwaarde die we onderweg mochten beleven zou ik met geen geld ter wereld hebben willen missen.
Lange tijd volgden we de loop van de Adige en liepen de Dolomieten over in de Alpen. We reden over wondermooie wegen met schitterende panoramische zichten. Hoogtepunt, en dat mag je letterlijk nemen, was de doortocht via de Stelvio. Wielerliefhebbers zullen onmiddellijk wel weten waar ik het over heb. Deze reus moet immers frequent in de Giro d’Italia overwonnen worden. Ik was dus blij dat hij ook in onze Ronde van Italië op het programma stond. Liefst tot 2760 meter hoogte moest er geklommen worden, goed voor 47 haarspeldbochten, tal van gekke wielertoeristen die de berg opreden, ontelbare motorrijders. En dat uiteraard langs beide richtingen. De aanzet is oppermachtig, je stopt een paar keer om wat foto’s te nemen maar uiteindelijk vraagt de beklimming zoveel concentratie dat je blij bent dat je de top hebt bereikt… en dan moet je starten aan de afdaling natuurlijk! Boven op de top bleek het wel een Vlaamse Kermis te zijn. De Stelvio is duidelijk een attractie…
Einddoel van onze rit was midden in de Alpen te vinden, aan de Zwitserse grens en niet ver van St. Moritz. Hier ligt de wat onbekende wijnstreek Valtellina. Daar hadden we een afspraak bij Nino Negri, dé referentie voor de wijnen uit deze regio. De wijnen die ze er maken zijn voornamelijk van de Schiavenasca, de lokale benaming van de Nebbiolo. Bovendien maken ze er ook droge wijnen van ingedroogde druiven, de Sforzato of Sfursat. Dit is hetzelfde proces dat we ook bij de Amarone wijn tegenkomen met dit verschil dat het andere druiven zijn.
Ondanks de moeilijke en vermoeiende rit (bijna 4 uur) waren we tijdig op post en konden we zelfs nog even de tijd nemen om wat antipasta te nemen met een lokaal biertje. Het zonnetje scheen fel op dat moment, dus was het een welgekomen verpozing. Hoewel ik enorm hard had uitgekeken naar het bezoek bij Nino Negri wist ik toen nog niet dat dit het mooiste bezoek van de hele trip zou worden! Geloof me vrij, dit wil veel zeggen want alle bezoeken waren prachtig…
Als van ouds was de ontvangst zeer hartelijk. De rondleiding in de kelders (man wat zijn die groot…) was af. Vervolgens startte het festival: de Proeverij (met hoofdletter P)!! Nu moet je weten dat Nino Negri niet zomaar het eerste het beste keuterboertje is. Neen zij maken één van mijn absolute lievelingswijnen; nl. de Sforzato 5 Stelle. Deze wijn wordt, god zij dank, niet elk jaar gemaakt maar enkel in de betere jaargangen. Het is één van de absolute beste wijnen die in Italië gemaakt worden. Getuige hiervan de vele onderscheidingen die de wijn mag ontvangen, nog betere getuige hiervan… de inhoud in mijn glas, telkens ik een fles ervan open! Het zou trouwens hun andere wijnen oneer aandoen zijn je enkel te focussen op de 5 Stelle. Hun Valtellina Superiore’s zoals de Grumello, Sassella, Inferno of Mazer zijn top waaraan menig Barolo of Barbaresco een puntje kan zuigen. Bovendien ben ik ondersteboven van die ene witte wijn die ze maken Ca’Brione. Een Igt Terazze Retiche di Sondrio mag je steeds voor me openmaken, dag in, dag uit…mij zal je niet horen klagen ;-).
De inhoud van het bezoek, en ook van de Proeverij werd me reeds op voorhand toegezonden. Ik had me dus al verlekkerd op deze Proeverij, onwetende dat er nog een grote verrassing stond te wachten. De start van de Proeverij was immers een Vigneto Fracia van 1967… en laat dat nu net mijn geboortejaar zijn 🙂 Hip, hip, hip… Hoera!!!!!
We Proefden volgende wijnen bij Nino Negri:
- Valtellina Superiore Vigneto Fracia 1967
- Ca’ Brione 2009
- Valtellina Superiore 2002
- Valtellina Superiore Sassella ‘Le tense’ 2005
- Valtellina Superiore Grumello ‘Sassorosso’ 2007
- Valtellina Superiore Sassella ‘Le Tense’ 2007
- Valtellina Superiore Inferno Mazèr 2007
- Valtellina Superiore Vigneto Fracia 2007
- Sforzato di Valtellina ‘Sfursat’ 2000
- Sforzato di Valtellina ‘Sfursat’ 2007
- Sforzato di Valtellina ‘5 Stelle’ 2004
- Sforsato di Valtellina ‘5 Stelle’ 2007
Zal ik een kleine bekentenis doen? Dit is de enige Proeverij waarbij ik NIET heb gespuwd… Dit met voorbedachte rade ;-).
De Proeverij overtrof mijn stoutste verwachtingen. Ik vrees dat ik nooit of te nimmer de wijnen van Nino Negri nog onbevooroordeeld kan bekijken!
Nadien werden we nog meegenomen naar de wijngaarden en konden we ons vooral vergapen op de steile hellingen waarop de Nebbiolo wijngaarden staan aangeplant. Trouwens voor de oogst huren ze daar een helikopter in die de vers geplukte druiven naar de vergistingsinstallaties brengt. Kostprijs dacht ik begrepen te hebben: 5 €/minuut.
Nadien inchecken in het hotel in Sondrio waar we niet vlug genoeg opnieuw konden vertrekken. Het hotel was oubollig en te duur. We hadden hier aanvankelijk eveneens 2 nachten voorzien. Gezien het de volgende dag echter zondag was, verkozen we van die dag gebruik te maken om door te trekken naar het Lago di Iseo, Franciacorta regio. Een wijze en goede beslissing.
Niet echter vooraleer we één van de mooiste tafelmomenten zouden beleven. Ristorante Fracia is eigendom van Nino Negri en uiteraard zouden we daar gaan dineren. Het was er heerlijk toeven, lekker eten en de wijn… tja dat weet je al wel. Als aperitief namen we een flesje Cuvée Carlo Negri Metodo Classico (Nebbiolo, Pignola en Pinot Nero) en vervolgens een flesje Inferno. Tussendoor was ik echter ook het flesje Vigneto Fracia van 1967, wat ik als geschenk had meegekregen, uit de wagen gaan halen. Heerlijk was het om deze fles helemaal verder soldaat te kunnen maken onder de bewonderende ogen van de lokale sommelier.
Het was laat op de avond, er was al wat drank gevloeid en dan, om één of andere reden, wordt dat Italiaans plots een stok vlotter. De sommelier verwarde mijn geboortejaar met geboortedag wat resulteerde in allerlei extra’s. Hij was immers in de waan dat het mijn verjaardag was :-). Dessertje van het huis, koffie en grappa en als kers op de taart gaf hij ons nog een staalflesje Nino Negri Passito mee om te proeven. Deze jongeman heeft een deftige fooi gekregen :-).
Het bezoek bij Nino Negri, neen dat vergeet ik nooit nog!
Dag 6 besloten we dus om door te trekken, weg uit de Alpen en naar een ander stukje Lombardia. Franciacorta en het Lago di Iseo was de nieuwe bestemming. We hadden nog meer dan een week te gaan en het proeven zou vanaf nu teruggeschroefd worden. Er mocht immers ook wel wat rust en vakantie tussen al dat werken zitten ;-). Laat me met de deur in huis vallen: het Lago di Iseo mag en kan je absoluut niet vergelijken met het Gardameer. Hoewel ze niet zo ver van elkaar liggen is het Lago di Iseo kleiner en vooral een pak rustiger. Nog niet zo gekend bij de toeristen en vooral Italianen die je ginds zal treffen. Blijkbaar wel van gegoede huize want de Louis Vuitton tasjes die ik daar heb gezien kan ik op één hand niet tellen. Het Lago di Iseo is trouwens ook schitterend om even op adem te komen of om een romantisch weekendje van te maken… Kortom het Lago di Iseo straalt iets uit. Vooral het stadje Iseo is absoluut de moeite. Mocht je besluiten naar ginds te gaan, neem dan zeker een boottochtje naar het eilandje Monte Isola. Het is de moeite meer dan waard dit eilandje in een klein uurtje rond te fietsen.
Het was tijd ook om de vrouw in ons gezelschap extra aandacht te schenken. Shoppen dus! Italië is echter een ontnuchtering als je zelf niet het ideale maatje hebt… alles is zo mooi en niets past je, enkel de schoenen 🙂
Gedurende 4 nachten zouden we verblijven in het Relais Franciacorta. Een **** verblijf waar de schoonheid in al zijn eenvoud van afstraalt. Enige kanttekening erbij is het ontbreken van een zwembad. Plaats en ruimte zat echter hiervoor.
De boeking werd verzorgd door Guido Berlucchi, het enige wijnhuis dat we een bezoek zouden brengen. Het hotel is hun eigendom en bijgevolg vonden we op onze kamer al vlug een presentje in de vorm van een een flesje Franciacorta ’61 Brut. Klinken!!!!!
Het wijnhuis Guido Berlucchi straalt reeds van buitenuit een zekere grootsheid uit, in de positieve zin van het woord. Claudio zou ons komen ontvangen maar deze had die dag net een ongekende drukte zodat hij zich liet vervangen door Claudia. Deze sympathieke dame stond ons perfect te woord en begeleidde ons op een gepaste manier doorheen heel het bezoek inclusief proeverij. De proeverij werd trouwens in het paleis gehouden. Uiterst zeldzaam verklapte Claudia ons. Het was inderdaad een vrij uniek kader! Proeven zouden we enkel de edele bubbels van de Franciacorta doen. Deze schuimwijn die niet zou misstaan tussen menig Champagne is van de allerbeste die er in Italië wordt gemaakt. En gezien ik liefhebber ben… laat maar komen dus.
We proefden volgende wijnen bij Guido Berlucchi:
- Franciacorta ’61 Brut
- Franciacorta ’61 Brut Rosé
- Franciacorta Cellarius Brut
- Franciacorta Cellarius Brut Rosé
Later zou ik een vergelijkende test willen doen onder ons drie. Ik had in een lokale enoteca een flesje Ca’Del Bosco en een flesje Barone Pizzini gaan halen om daar tegenover de Berlucchi ’61 Brut te zetten. De 3 Franciacorta wijnen werden naast elkaar geproefd en becommentarieerd. Zonder enige twijfel, alle 3 waren ze correct, goed en lekker. We waren het allen eens: 1. Berlucchi 2. Barone Pizzini en 3. Ca’Del Bosco. Enige kanttekening: de proeverij was niet blind, we wisten dus wat we proefden en de euforie van het moment kan dus wel degelijk mee gespeeld hebben. Besluit: We moeten dit in België nog eens overdoen 🙂
Besluiten wil ik graag met een vermelding te maken naar Dispensa Pani e Vini Franciacorta. In dit Enoteca/Ristorante genoten we van een enig Slowfood diner. Als Nino Negri de beste Proeverij was, dan was dit zonder meer het beste dat ik gegeten heb gedurende de reis. Ik heb nadien nog eens nagekeken…ik heb al mijn duimen en vingers nog, maar ik heb ze wel degelijk een goede likbeurt gegeven :-).
Lombardia had ons twee uiteenlopende stukjes Italië bezorgd. Elk deel wat we bezochten had zijn eigenheid en verscheidenheid… en ik had toen zo’n klein vermoeden dat het beste nog moest komen!
Filed under: Haleluja | Tagged: 5 stelle, Berlucchi, Franciacorta, Lago di Iseo, lombardia, monte isola, nebbiolo, Nino Negri, Schiavenasca, sforsato, Sfursat, Valtellina | 3 Comments »
Bottle Case 
