Restaurante Asador Las Esparteras – Het mekka voor de gastronoom

Op een trip op bezoek bij onze wijnboeren uit Castilla y Léon, namen we op de terugweg naar de luchthaven in Madrid een ommetje richting Mentrida (Toledo). We gingen er Bodegas Arrayan bezoeken. Alvàro zou ons oppikken ergens net buiten Madrid en ons van daaruit verder begeleiden. Het was me niet onmiddellijk duidelijk waarom hij dit deed. We hebben immers een GPS en die brengt je waar je maar wenst.

img_1235

Aangekomen op het domein begrepen we onmiddellijk waarom. La Verdosa (het wijngoed van Arrayan) ligt immers op een 12.500 hectares groot domein in Santa Cruz del Retamar. Dit domein is vandaag opgedeeld in 8 eigendommen en is afgesloten van de buitenwereld. De weg ernaartoe was fascinerend en ongelofelijk mooi. De hertjes liepen er vrij in het rond en ik denk niet dat ik er ooit zoveel heb kunnen spotten.

img_1242

Na een rondleiding op het domein en uiteraard de degustatie nodigde Alvàro ons uit voor een lunch. Hij nam ons mee naar Restaurante Asador Las Esparteras. Ergens op de autovia de Extremadura, meer bepaald in Casarrubios del Monte, Toledo.

En komt het pas. Dit is een onvoorstelbaar juweel dat je op het eerste zicht bekijkt als een wegrestaurant voor een vlugge sandwich. Kom je binnen in de zaak dan lijkt dit wel het mekka voor de gastronoom te zijn. Gigantisch uitgebreide wijnkaart, inclusief alle topwijnen, elke gin, whisky, … dat je maar kan bedenken. Vele verscheidene Jambon Ibérico, diverse salami’s en Spaanse kazen. Dat alles alvorens je nog maar hebt plaats genomen aan de tafel. De tafel wordt gevuld met heerlijke tapa’s om nadien een geweldig hoofdgerecht te krijgen. Specialiteiten van het huis zijn het melklam en het melkbig. Puur simpel en lekker. Kwijlen geblazen voor de wijnliefhebber en de gastronoom pur sang!

Dit moet je dan toch delen met gelijkgestemde zielen…

 

Trappist – Neem ze wanneer ze jong zijn

Af en toe even buiten de marge kleuren! Het kan, het mag en ik zou zelfs meer zeggen… het moet soms een keertje. Het houdt je geest helder en het belet je stekeblind met oogkleppen door het leven te gaan. En zo geschiedde dat ik vandaag aanwezig was bij de voorstelling van het nieuwe boek (of moet ik de nieuwe versie zeggen) van Jef Van Den Steen ‘Trappist – De tien heerlijke bieren’. De voorstelling (bij onze geburen uit Westmalle) ging gepaard met een proeverij van een 7-tal trappisten en een selectie aan trappistenkazen. Ik zal niet ontkennen dat dit het mij net een stuk aangenamer maakte! COVER TRAPPIST.inddHet boek, dat een zeer volledig en grondig naslagwerk is over de trappistenbieren komt een beetje ongelukkig in de Belgische handel. Sinds enkele maanden kent de familie immers een nieuwe telg met de Tre Fontane uit het Italiaanse Lazio. Zij produceren jaarlijks nog geen 1000 HL maar het commercialiseren van een trappistenbier is een must voor hen om de fors gestegen grondtaksen te kunnen bekostigen. Hierdoor is het boek alweer aan een heruitgave toe en zouden we over de ‘Elf heerlijke bieren’ moeten spreken. De auteur van het boek zal het alvast niet aan zijn hart laten komen. Jef Van Den Steen zal dit naslagwerk met plezier herwerken. Het boek zelf dan biedt een uitgebreide waaier aan informatie over de trappistenbieren:

  1. Westmalle
  2. Westvleteren (ik proefde voor het eerst de Westvleteren Blond oftewel deze met de groene stop)
  3. Chimay
  4. Rochefort
  5. La Trappe
  6. Orval
  7. Achel
  8. Engelzell
  9. Zundert
  10. Spencer

Het boek is te koop in de handel of kan je bestellien via Het Davidsfonds voor 34,50 €. Eindigen doe ik graag met een quote van de auteur op vraag of een trappist kan ouderen. Jef antwoordde gevat met de woorden: ‘Als je op mijn leeftijd bent gekomen dan denk je… Jef Jongen, Neem ze wanneer ze jong zijn’! Ikzelf zal me maar troosten met de gedachten dat ik toch heerlijk heb mogen proeven van een blondine uit Westvleteren. Jef van den steen

Geitenkaas vs. Touraine – Niet mekkeren, maar proeven!

Een quasi onmogelijke opdracht tot een goed einde brengen. Worden we daar met z’n allen niet af en toe met geconfronteerd? Wel dit was het wat mij, samen met een 10-tal Belgische en evenzeer een handvol Nederlandse journalisten werd voorgesteld. Interloire had een wel zeer bijzondere proeverij georganiseerd in de geitenkaasboerderij Polle te Lichtaart. Promotioneel ten gunste van de Touraine wijnen werd er een basis proeverij opgezet waarbij het feit dat Touraine en geitenkaas voor elkaar gemaakt zijn een keer publiek gemaakt moest worden.

vo-interloire_05Interloire maakte dan ook een selectie van 10 Touraine wijnen die ofwel in België ofwel in Nederland op de markt zijn. Tevens werden kaasmeesters Michel Van Tricht en Zoon (België) en L’Amuse (Nederland) gecontacteerd om er de nodige kaasjes rondom te verzorgen. Ons werd gevraagd de zoektocht te maken naar de beste combinatie.

Een onmogelijke opdracht! Waarom?

  • Er stonden 10 Touraine wijnen op het programma. Waaronder 7 witte Sauvignon Blancs en 3 rode (2 van de Gamay eentje van Gamay in combinatie met Cabernet Franc).
  • Kaasmeester Frédéric Van Tricht selecteerde 6 Belgische kazen.
  • Kaasmeesteres Betty Koster selecteerde 5 Nederlandse kazen.
  • Een eenvoudige rekensom leert ons dat dit 10 x ( 6 +5 ) = 110 te proeven combinaties oplevert.
  • Er een mengelmoes aan kazen voor onze neus kwam gaande van de klassieke geitenkazen tot stevig lopende zelfs blauwgeaderde kazen.
  • Mijn, ons, smaakpallet deze overvloed aan smaaksensaties gewoonweg niet aankan!

Desalniettemin werd het een mooie ervaring waarbij vooral geitenkaas bij mezelf een andere dimensie heeft gekregen! De perceptie die er bestond is weggevaagd. Namen als Neteling, Rouvener, Le Petit Biquet en anderen zijn gewoonweg prachtige geitenkazen.

Rest de vraag of Touraine nu uitermate geschikt is als combinatie met de geitenkaas? Klassiek kan je stellen dat de druif Sauvignon Blanc vaak een goede match geeft met dergelijke kazen. Dat helpt Touraine uiteraard reeds een stap vooruit. De kwaliteit van de geproefde Touraine wijnen was echter niet van hetzelfde  niveau als de kazen. Hierdoor kan er dan ook geen duidelijk standpunt ingenomen worden. Mijn ervaring leert me echter dat deze Loire appellatie alle troeven in handen heeft om een ideale combinatie te vormen.

Meer weten over de globale resultaten van deze proeverij? Ik voeg met graagte de pdf-file hieromtrent toe.
touraine vs geitenkaas – Resultaten
Ik vind het wel verbazend dat net de Neteling gekoppeld aan de rode Domaine de Pierre als één der beste combinaties uit de bus is gekomen. Deze Gamay gaf wel degelijk een goede bode als combinatie maar persoonlijk vond ik minstens 3 witte Touraine wijnen beter geschikt als partner… Een zoveelste bewijs: Les goûts et les couleurs!!

Interloire
Geitenboerderij Polle
Kaasmeester Van Tricht
Kaasmeester L’Amuse

vo-interloire_23 vo-interloire_27 vo-interloire_01

Priorat – O maar ik lust u wel!

Bizar gegeven tijdens de zomer! Geen Italië noch Portugal als vakantiebestemming. Het voelde wat raar en onwennig aan… Het pijltje in de vogelenpik was immers in Spanje uitgekomen en blijven steken in Catalunya! Mag ik dan wel Spanje zeggen? Voor mijn gastheren de afgelopen verlofperiode zal dat absoluut een zwaar vloekende hoofdzonde zijn. Er zijn me vele dingen verduidelijkt ginds maar één van het meest schrijnende is toch wel dat de onafhankelijkheidsdrang van de Catalanen ondanks de vereuroparisering nog steeds springlevend is.
Enfin, politiek is niet mijn ding (ik hou niet zo van het leven in een leugenachtige wereld) en dus besloot ik me te focussen op mijn kern: wijn, gastronomie en natuur.
De combinatie van die 3 elementen deden me immers vrede nemen met de gekozen eindbestemming. Gratallops zou mijn uitvalsbasis worden… Hartje Priorat dus! Een 140 km ten zuiden van Barcelona, regio Tarragona, niet zover van de Costa Dorada (Cambrils, Salou…)

Eerste vraag die ik me onmiddellijk stelde was ‘Is het nu Priorat of Priorato?’ Het was me niet helemaal duidelijk! Vakantie staat voor mij ook synoniem met mij inleven in de gangbare culturen ginds en dus is de enige echte juiste benaming Priorat! In Catalunya spreekt men Catalaans en Priorato is nu eenmaal Spaans.
Tweede bekommernis die ik meedroeg was ‘Hoe zit het nu met Priorat en Montsant? – Wat maakt het onderscheid tussen deze 2 wijnen?’ Het antwoord werd me ter plaatse zeer duidelijk! Het geheel is één groot wijngebied in en rond het Parc Natural de la Serra de Montsant. Priorat is het kerngebied van het wijngebied met een volledig andere bodemstructuur dan deze in Montsant.
De dorpjes die deel uitmaken van de Priorat zijn naast Gratallops: Bellmunt del Priorat, El Lloar, Porrera, Torroja del Priorat, La Viella Baixa, La Viella Alta, Poboleda, Scala Dei en La Morera. Al de wijngaarden die in de andere dorpjes liggen moeten onder de naam Montsant op de markt komen.

Priorat

Priorat2

De bodem en bergachtige omgeving van de Priorat hebben een diepe indruk op me gelaten. Het is er woest, ruw en toch oh zo mooi. Je waant je vaak op het dak van de wereld, en toch is dit allerminst het geval. De kust ligt vogelvlucht-gewijs immers maar een goede 15 km hier vandaan. De, in mijn ogen,  hoog piekende rotsen hebben in Priorat afwisselend lagen kwarts en leisteen (een vergelijking met mijn geliefde Douro dringt zich op). Terwijl in Montsant de kalk- en kleiaspecten veel meer komen kijken. De immer schijnende schroeiende zon geeft je de indruk dat de bodem een goudzwart gestreepte tijgerhuid is.
Opzoekwerk leert me dat de ‘tijgerhuid bodem’, die men hier ‘Llicorella‘ noemt, bestaat uit rode leisteen met kleine mica (kwarts) deeltjes die de zon sterk weerkaatsen. De bovengrond van verweerde lei en mica is ongeveer 50 cm dik en wanneer deze door regen wegspoelt, blijven de stokken toch in de rotsen verankerd.

Een rivier? Er moet een rivier zijn want dat is het geval in elk belangrijk wijngebied. En jawel die is er. Maar een rivier krijgt pas deze benaming als er ook effectief water door stroomt. De Siurana, want zo noemt onze lokale held, stond volledig droog op de meeste plaatsen. Vertelde de  lokale wijnboeren me niet stuk voor stuk dat het dit jaar het natste voorjaar in jaren was? Feit was dat enkel mijn parelende zweetdruppels nog opgezogen werden in de droogte van de rivier.
Kleine voetnoot: Siurana is naast de rivier tevens de naam van een prachtig hoog gelegen dorpje dat je absoluut moet gaan bezoeken ginds. Hou je van wandelen, ga er dan vast en zeker de voorgeschreven route volgen! Adembenemende zichten zijn er legio. De Siurana rivier (ik ken de volledige achtergrond niet maar ik neem aan dat die ginds ontspringt vanuit het meer), is daar trouwens wel af en toe stromend en zorgt voor lokale mini-baaien met strandjes waar slechts een handjesvol mensen zijn. T’is maar dat je het weet hé :-).

IMG_0925

Oké terug naar de kern, zijnde de wijnen. Je mag wel stellen dat Priorat het vlaggenschip is van de Catalaanse wijnen. Een gegeven dat ze enkel maar te danken hebben aan de vooruitgang in de wijnwereld en de nieuwste kelderapparatuur die mede dankzij de Europese sponsoring in de jaren ’80 in gebruik genomen werden. Voordien moest niemand immers van deze veel te alcoholrijke en zware wijn weten! Toegegeven, de Priorat wijnen zijn vandaag nog altijd wijnen die niet geschikt zijn voor koorknapen maar mijn God, wat een kwaliteit bezitten ze! Welk een verouderingspotentieel bezitten ze! Wat een sublieme, gigantische mineraliteit bezitten ze! Wat een fruit drijft er door het inktzwart gekleurde heerlijke vocht!  Voorwaar ik ben fan. Van de rode wijnen weliswaar. Je zal er links en rechts ook wel een rosé en een witte wijn vinden. Het beste is die dan ook links en/of rechts te laten liggen. Er is nog werk aan dat type wijnen en ik had de indruk dat de wijnboeren ook enkel maar interesse hadden in de rode wijnen.

Priorat wijnen behoren dus tot de allerbeste en mooiste wijnen uit Spanje! Ze bezitten het Qualificada label (D.O.Q) en zijn daarmee de enigen samen met Rioja (D.O.C. – ha ja want niet Catalaans ;-)).
Bij ons hebben de Priorat wijnen de reputatie van dure wijnen te zijn. Eens ginds ter plaatse begrijp je ook onmiddellijk waarom deze wijnen niet van de goedkoopste zijn. Wingerds die her en der aangeplant zijn, die een leeftijd bezitten die de pensioengerechtigde leeftijd vaak overstijgt en een productie van soms maar één tot twee trosjes per wingerd.  Logisch dus dat de lokale wijnbouwers vaak met een hagel-ei in de broek zitten! En dan vergeet ik gemakkelijkheidshalve de steile hellingen nog die machinaal werken zo goed als onmogelijk maken.
Je zal er dan ook meestal maar kleine bedrijfjes vinden die slechts een paar duizend flessen produceren. Wat een schrijnend contrast trouwens met het omringende Montsant waar de productie beduidend groter van capaciteit is. En hemel en aarde verschil met het slechts 100 km verder liggende Penedes waar de immense Cava producerende wijngaarden zich bevinden. Tja, nu ben ik echt wel appelen met peren aan het vergelijken natuurlijk!

En toch wil ik het nog even hebben over het duur zijn van deze wijnen. O contrast… ginds, lokaal kan je deze flesjes tegen zeg maar spotprijzen (vergeleken met onze Belgische tarieven toch) vinden, drinken, proeven, genieten in de diverse eetgelegenheden. Om even een voorbeeld te geven: De allermooiste Priorat die ik gedronken heb is de Vall Llach van het jaar 2000 uit Porrera. Die stond er op de kaart voor de prijs van 70 €, wat naar lokale normen echt wel strontduur is (de meeste wijnen staan er tussen de 10 en de 30€ op de kaart). Deze wijn kan je hier in België ook vinden bij de topreferentie voor Spaanse wijnen: La Buena Vida. Daar kost de 2008  75,40 €/fles… Ik zal je dan maar niet vertellen wat de prijs voor deze wijn in een Belgisch restaurant zou zijn zeker ;-). Opnieuw appelen met andere peren, ik weet het!!!
En toch dram ik nog even door: die 75,40 € voor dergelijke kwaliteit is dan weer spotgoedkoop als ik er nog wat Franse kweeperen uit de Bordeaux tussen zou gooien.

Welke druifjes zijn nu verantwoordelijk voor deze hemelse wijnen? We zullen er voornamelijk Garnatxa (Grenache) en Carinyena (Carignan) aangeplant zien – Oh wat geeft die Carinyena van de alleroudste stokken toch tenenkrullende, duimen en vingeraflikkende wijnen! Maar Priorat is ook een beetje de alles experimenterende bakermat. Als het hier lukt dan kan het ook elders lukken… En dus zien we er ook Cabernet Sauvignon, Syrah, Merlot etc. Gelukkig blijven de Catalaanse pareltjes de meerderheid van de aanplant uitmaken.
De allerbeste wijnen blijven enkele jaartjes steken in het vat en komen vaak pas na 5 jaar aan de oppervlakte.

Dat wat de wijnen betreft! Qua gastronomie moet je het ginds nemen zoals het leven er is: Ruw, eerlijk maar lekker! Het binnenland is vleesminnend met sublieme gerechten van lam, geit, varken, rund en konijn. Gezien de kust niet zo ver weg is zal je overal wel langoustes of sepia vinden. De kust regio brengt dan weer de heerlijkheden uit de zee op je bord.
Aanraders vanuit regio Priorat vraag je me?
Voorop alvast Restaurant La Cooperativa Porrera. Veruit het beste waar ik gegeten heb. Ik zal ook nooit het beeld vergeten dat de eigenaar ongegeneerd een extra glas tevoorschijn toverde om zichzelf een lekje van de Vall Llach 2000 in te schenken. Mag ik?, vroeg hij terwijl hij toch al aan het schenken was… het is zulke lekkere wijn en het is mijn allerlaatste fles J.
In Falset was El Cairat dan weer het beste wat ik heb uitgetest. Zowel Quinoa als Hostal Sport moesten onderdoen voor dit klein en gezellig restaurantje. El Celler d’Aspic heb ik helaas niet kunnen proeven.
Het restaurant van Buil i Giné was een aangename en lekkere verrassing. Het begeeft zich wel in een ander en duurder kader.
Het was wel verbazend dat je praktisch enkel ’s middags in deze restaurantjes terecht kon. ’s Avonds was het miserie troef en was, buiten de zaterdagavond, alles zo goed als gesloten.

Verblijven deed ik er in Hotel Cal-Llop. Het is een klein en aangenaam hotel waar ze er alles aan zouden doen om het je naar je zin te maken. Dit hotel heeft trouwens ook een restaurant waar je lekker kan tafelen. Het is voornamelijk een doortrek hotel waar de meeste gasten slechts één tot twee nachten verblijven. Gezien ik er tien dagen verbleef kreeg ik er een gratis upgrade naar de suite.
Priorat, je was een zeer aangename ontdekking! Volgende keer ga ik echter toch terug richting Italië of Portugal…

DSC01744

Alsace – De ontleding van een wulpse schoonheid

Alsace (Elzas) is voor mij persoonlijk zoiets als je eerste liefde. Eentje die je immers nooit zal en kan vergeten. Het is ondertussen alweer veel te lang geleden dat ik de dorpjes van de Bas-Rhin en Haut-Rhin onveilig maakte. Maar… de indrukken die deze wulpse schoonheid me heeft nagelaten zit voor immer verscholen in mezelf. Als Riesling adept is het uiteraard een must do, maar het zijn niet zozeer de wijnen die deze onvoorwaardelijke liefde hebben bewerkstelligd. Het is een combinatie van factoren: de oprechte pracht van de fleurige dorpjes, de gemeende hartigheid van zijn inwoners, de hoogstaande gastronomie en last but not least… de zon schijnt er nu eens altijd! Hoog tijd dus om deze schoonheid in al zijn wijn-facetten te ontplooien!

kaart_alsace

Inleiding

De Elzas is in vele opzichten een on-Frans wijngebied. Het bezit nogal veel Duitse trekjes. Niet zo verwonderlijk als men bedenkt dat dit gebied al eeuwen lang de inzet was van strijd tussen Frankrijk en Duitsland. Na 1945 behoort de Elzas weer aan Frankrijk. Het is een uiterst geliefde streek die jaarlijkse vele toeristen trekt. Logisch ook gezien de Elzas een paradijs is voor gastronomen, met vele beroemde restaurants, terwijl de pittoreske architectuur van de dorpen (Kaysersberg, Riquewihr, Eguisheim, Turckheim, Ribeauvillé,…) de lange geschiedenis van het land weerspiegelt.
De Elzasser wijnvelden behoren dan ook tot de mooiste van Frankrijk. Ze strekken zich uit van Marlenheim aan Straatsburg (eigenlijk behoren Wissembourg en Gimbrett ook tot de Elzas wijn gebieden) tot aan Vieux Thann aan Mulhouse.

Geschiedenis

De wijnbouw in de Alsace kent een rijke en bewogen historie. Ooit meegebracht door de Romeinen, komt de wijnbouw tot bloei ten tijde van de Merovingers en Karolingers.
Nog voor het einde van het eerste millennium wordt er al op 160 plaatsen wijn verbouwd. Tijdens de Middeleeuwen behoren Alsace wijnen tot de meest prestigieuze wijnen van Europa.
De wijnbouw bereikt zijn hoogtepunt in de 16e eeuw, maar deze welvaartsperiode wordt wreed verstoord door de dertigjarige oorlog. De regio is onderhevig aan plunderingen en natuurrampen, de bevolking dunt uit en de handelsactiviteiten lopen drastisch terug.
Als de wijnboeren na de Eerste Wereldoorlog een beleid gaan voeren dat meet gericht is op kwaliteit, bloeit de wijnbouw weer op. Vanaf dan worden er alleen nog wijnen geproduceerd die uitsluitend zijn samengesteld uit geselecteerde druivenrassen.
Vanaf 1945 gaat men nog een stapje verder door het afbakenen van het aantal productiegebieden en het vaststellen van strenge voorwaarden voor productie en vinificatie.
Uiteindelijk worden de inspanningen beloond door het instellen van de Appellation d’Origine Controlée Alsace in 1962, de Alsace Grand Cru in 1975 en de Crémant d’Alsace in 1976.
Vandaag de dag werken producenten en handelaars samen aan het prestige van Alsace wijn in de wereld.

Bodem en Klimaat

Aangezien de Alsace door de Vogezen wordt beschermd tegen de invloeden van de Oceaan, is deze streek één van de gebieden van Frankrijk met de minste neerslag (450 – 500 m per jaar). De wijngaarden profiteren van een semi-continentaal, zonnig, warm en droog klimaat.
Ze liggen op de hellingen van de Vogezen, 200 tot 400 meter boven de zeespiegel en profiteren, dankzij deze hoge ligging, van een maximale bezonning.
Al deze factoren zorgen ervoor dat de druiven hier langzaam en gedurende een lange periode kunnen rijpen, waardoor de verfijnde aroma’s zich goed kunnen ontwikkelen.
De bodemgesteldheid van de Alsace is heel divers: graniet, kalk, maar ook klei, leisteen en zandsteen. Deze grote diversiteit aan bodems, met een totale oppervlakte van ongeveer 15.000 hectare, is zeer gunstig voor de rijping en ontwikkeling van een groot aantal verschillende druivenrassen. Het terroir drukt hierdoor een eigen stempel op de wijnen uit de Alsace.

Druivenrassen

In de Alsace worden de wijnen genoemd naar de druif waarvan ze zijn gemaakt. Dit draagt zondermeer bij aan de grote naamsbekendheid. Alsace wijnen betekenen voor de wijnliefhebber genieten met alle zintuigen: de ranke, zo markante fles, de karakteristieke, fruitige aroma’s én de veelvuldigheid aan subtiele smaken.
Zeven druivenrassen staan garant voor een enorme verscheidenheid aan smaken.

Sylvaner: Deze druif levert wijnen op die opvallend fris en licht zijn, met een discrete fruitigheid. Ze zijn dorstlessend, hebben een aangename smaak en passen uitstekend bij schaal- en schelpdieren, vis en vleeswaren.

Pinot Blanc: De Pinot Blanc ligt aan de oorsprong van zachte, verfijnde wijnen waarin frisheid en soepelheid samenkomen. Hierdoor nemen deze wijnen een middenpositie in ten opzichte van andere Elzas-wijnen. Ze passen goed bij bijna alle gerechten (schaal- en schelpdieren, koude vleesbuffetten,…)

Riesling: De Riesling wordt gebruikt om eersteklas droge wijnen te maken die een verfijnd fruitige smaak hebben. Het bouquet is heel verfijnd en kent soms minerale of florale nuances. Niets kan op tegen deze bij uitstek gastronomische wijn wanneer deze gedronken wordt bij schaal- en schelpdieren, wit vlees en natuurlijk zuurkool, de specialiteit uit de Elzas die ook vaak in de noorderlijker landen vaak op het menu staat.

Muscat d’Alsace: Deze druif wordt verwerkt tot een onnavolgbaar fruitige wijn die zich door zijn droge karakter onderscheidt van de zoete muskaatwijnen uit het Middellandse-Zeegebied. Bij het drinken van deze wijnen heeft men een heerlijk gevoel in verse druiven te bijten. Ze zij zeer geschikt als aperitief of om de smaak van asperges nog beter te doen uitkomen.

Pinot Gris: De Pinot Gris (voorheen werd deze druif Tokay Pinot Gris genoemd) levert wijnen op die een karakteristieke weelderigheid en smaak ontwikkelen. Ze zijn stevig en rond en hebben een lange afdronk. Er zitten complexe aroma’s van kreupelhout in, soms licht gerookt. Deze wijnen passen perfect bij foei gras, wild wit vlees en orgaanvlees.

Gewürztraminer: Deze druif staat garant voor een stevige wijn met body. Hij ontwikkelt rijke aroma’s van fruit, bloemen of kruiden. Krachtig en verleidelijk als hij is, soms tegen het zachte aan, kan hij prima als aperitief gedronken worden, of bij exotische gerechten, stevige kazen en toetjes.

Pinot Noir: Deze druif levert als enige druivensoort in de Elzas een rode wijn of een rosé waarvan de typische fruitigheid aan kersen doet denken. Zijn originaliteit komt het beste tot zijn recht bij vleeswaren, geitenkaas of gruyère.

Naast deze zeven hoofdrolspelers bestaat er ook nog de Klevener de Heiligenstein. Dit is een licht aromatisch druivenras dat afstamt van de vroegere Traminer of Savagnin rosé. Deze wijnsoort wordt uitsluitend in Heiligenstein en omgeving geproduceerd.

raisin

De Appellations

De Appellations d’Origine Protégées, die door het Institut National des Appellations (INAO) worden toegekend, bevestigen de herkomst en het herkomstgebied. Maar het is meer dan een zegel; de benaming garandeert ook echtheid. Dit wordt ook nog eens benadrukt door het feit dat Alsace wijn alleen in het productiegebied gebotteld mag worden.

A.O.P. Alsace
Op het etiket staat gewoonlijk de naam van het druivenras vermeld en eventueel ook een merknaam of de vermelding “Edelzwicker” of “Gentil”. Hiermee wordt aangeduid dat de wijn een vermenging is van meerdere witte druivenrassen. Ook kunnen er geografische aanduidingen op staan (plaats, buurtschap,…).

A.O.P. Alsace Grand Cru
Deze benaming wordt alleen toegekend aan wijnen die voldoen aan een aantal kwaliteitscriteria: strikte gebiedsbegrenzing, laag rendement per hectare, speciale regels voor het bewerken van de wijngaard, minimale, natuurlijke rijkdom, goedgekeurde proeftechnische resultaten,…
Op het etiket moet vermeld staan: druivenras, jaar en één van de 51 afgebakende buurtschappen. Overigens komen alleen de druivenrassen Riesling, Gewürztraminer, Pinot Gris en de Muscat hiervoor in aanmerking. Niet alleen het druivenras, maar ook de bodemsoort bepaalt het unieke en krachtige karakter van A.O.C. Alsace Grand Cru.
Bekijk de lijst met de 51 Grand Cru gebieden.

A.O.P. Crémant d’Alsace
Deze levendige en delicate mousserende wijn wordt gemaakt volgens de méthode traditionelle zoals die ook in de Champagne streek wordt gebruikt. De wijn wordt hoofdzakelijk gemaakt van Pinot Blanc, hoewel ook Pinot Gris, Pinot Noir, Riesling of Chardonnay gebruikt worden. Deze wijnen zijn momenteel marktleider onder de Franse Crémants. De wat zeldzamere Crémant rosé wordt uitsluitend van Pinot Noir gemaakt.

Vendanges Tardives
De wijnen met deze vermelding zijn van dezelfde druiven afkomstig als de Grands Crus. Alleen worden de druiven pas geplukt als ze overrijp zijn en vaak enkele weken na het officiële begin van de oogst. De suikerconcentratie en het begin van de edele rotting (Botrytis Cinerea) voegen kracht toe aan het geurige karakter van het druivenras.

Sélections de Grains Nobles
Deze wijnen zijn gemaakt van druiven die aangetast zijn door edele rotting. De suikerconcentratie maakt het karakter van het druivenras iets meer bescheiden, daarentegen wint de wijn echter aan kracht en complexiteit en heeft een bijzonder lange afdronk. Dit zijn ware meesterwerken.

De Wijnbouw

Het karakteristieke van Alsace wijnen is dat ze worden gemaakt van zeer aromatische druivenrassen. De wijnboer zal er alles aan doen om gedurende de oogst en de wijnbereiding dit aromatische potentieel te bewaren. Hij grijpt zo min mogelijk in gedurende de gisting, want hij weet dat alle kwaliteiten van de wijn reeds in de druif aanwezig zijn.

De data van het begin van de wijnoogst zijn voor iedere AOP volgens prefectoriaal besluit vastgesteld. Met zeven (voornamelijk gebruikte) druivenrassen, drie AOP’s en twee speciale kwaliteitsaanduidingen (Vendanges Tardives en Sélections de Grains Nobles), is het niet moeilijk voor te stellen dat het oogsten heel lang duurt. De oogst start gewoonlijk rond 15 september, op het moment dat de druiven de beste suiker/zuur-verhouding hebben. Het zijn de cépages voor de bereiding van de Crémant d’Alsace die het eerst worden geoogst. Vervolgens de druiven voor de AOP Alsace en de AOP Alsace Grand Cru. Tenslotte begint men pas half oktober met het binnenhalen van de druiven die voor de productie van de Vendanges Tardives en de Sélections de Grains Nobles dienen.

In de Alsace wordt hoofdzakelijk de speciale vinificatie voor witte wijn toegepast. Deze verschilt nauwelijks van die in de andere streken in Frankrijk. Na de oogst gaan de druiven in een kneusmachine die de druiven open laat barsten. Vervolgens worden ze voorzichtig geperst in schroefpersen of in pneumatische persen om er het sap uit te halen. Dan vindt de débourbage (afheveling van de most) plaats, statisch – gedurende een aantal uren laten staan in een schoon vat waardoor een groot deel van de zwevende deeltjes die de wijn een nare smaak kunnen geven, kan bezinken en de most helderder wordt – of mechanisch.

Tenslotte is er de alcoholische gisting die in oude houten fusten plaatsvindt of, zoals tegenwoordig steeds meer, in roestvrijstalen kuipen. Deze gisting bestaat uit de omzetting van druivensuikers door gist in alcohol. Aangezien dit proces aanleiding kan geven tot grote temperatuursstijgingen (tot 30°C) en dus afbreuk doet aan de aromatische kwaliteit van de wijn, zijn in de kelders een systematisch controlesysteem en een temperatuurregeling aanwezig. Na drie of vier weken, na de gisting, wordt de wijn afgeheveld om het belangrijkste bezinksel (dode gistcellen) te verwijderen en de wijn gedurende drie of vier maanden op te voeden op fijn bezinksel. De wijnboer zal geen malolactische gisting toepassen, want hij wil de natuurlijke frisheid van zijn wijn behouden.

Het is belangrijk vóór de botteling de wijn over te steken en te stabiliseren. Tijdens het oversteken worden alle zwevende deeltjes verwijderd om de wijn volmaakt helder te maken en hem zijn schittering te geven. Om te zorgen dat er geen enkele wijnsteenaanslag in de fles zit, kan de wijn twee of drie dagen op een temperatuur van -6°C worden bewaard. De uiteindelijke stabiliteit wordt verkregen door de wijn bij het bottelen over steriele platen of membranen te laten lopen. Deze stabiliteit wordt in vergelijking met andere regio’s vrij vlot bereikt, namelijk al vanaf februari en maart voor wijn met een vroege consumptie. De grote terroirwijnen, de bewaarwijnen dus, worden vlak voor de volgende oogst gebotteld. De opvoeding en de rijping van de wijnen uit de Alsace vinden over het algemeen op fles plaats.

Er zijn in de Alsace twee andere typen wijnbereiding:
De bereiding van rode wijn
Deze onderscheidt zich van die van de witte wijn doordat de druiven niet meteen bij aankomst in de kelder worden geperst. De druiven blijven tijdens de alcoholische gisting in contact met het sap om er de tannine of de kleurbestanddelen die in het schilletje zitten uit te halen. Daarna vindt persing plaats.
De traditionele methode
Net als in de Champagne moet de Crémant d’Alsace bereid worden door een tweede alcoholische gisting op fles die het bruisende karakter van de wijn tot gevolg heeft.

De wijnroute

De “Route des Vins” draagt al meer dan 50 jaar bij aan de bekendheid van Alsace wijn. Deze wijnroute is in de hele wereld bekend om zijn bijzondere en eenvoudige parcours, dat het makkelijker maakt om de regio te ontdekken en de wijnboeren te bezoeken.
Aan de voet van de beboste Vogezen slingert de wijnroute van de Alsace over de lengte van 170 kilometer door de glooiende wijngaarden. Het is een schilderachtige tocht die voert over met wijnstokken beplante heuvels en langs fleurige dorpen met nauwe straatjes en dicht op elkaar gebouwde huizen. Onderweg kan men van de route afwijken en één van de vele gemarkeerde paden volgen die dieper de wijngaarden in gaan of naar de hoger gelegen toppen van de heuvels leiden. Een plezierig avontuur om zo de verschillende druivenrassen te ontdekken en het werk in de wijngaard van dichtbij te bekijken. Men wordt hartelijk ontvangen in de wijnkelders om te komen proeven en in de wijnstubes kan men genieten van een heerlijk glas wijn.

Prowein vs Vinitaly – Gefundeness fressen

We hebben het weer even gehad met de beurzen. Het buikje is er rond en vol van en dat mag je vrij letterlijk nemen… Hoewel straks is er nog Vinexpo. Deze professionele wijnbeurzen zijn massatoestanden waarbij je enkel maar kan overleven indien je goed voorbereid bent, voldoende bent uitgerust en vooral beschikt over een ijzeren-spuw-discipline. Dat professionele mag je wat mij betreft gerust met een stevige korrel zout, zeg maar een heel zoutvat nemen. Indien werkelijk iedereen die aanwezig is zijn kost zou verdienen met de wijnbusiness dan zou geen enkele wijnboer ter wereld nog een fles over houden!

Laat me je dus meteen vertellen dat ik dit als enorm storend heb ervaren. Door de aanwezigheid van vele bezoekers die er in feite niets te zoeken hebben word je immers gehinderd in het uitoefenen van je job. Hiervoor hebben ze de lokale Megavino’s uitgevonden. Zuipbeurzen waar je gerust ladderzat mag rond flaneren zonder je te generen. ’s Anderdaags herinnert zich dat immers toch geen ene aap nog :-).

Prowein (Dusseldorf) en Vinitaly (Verona) zijn de twee beurzen die ik graag benut. Hier kan je de nieuwe wijnjaren gaan proeven van jou wijnen. Hier kan je de banden tussen jezelf en de wijnboer nog even aanschroeven. Hier kan je even een sociale babbel maken met deze mensen. Uiteraard kan je er ook op ontdekkingstocht gaan naar nieuwigheden of de veel geprezen jonge wijngoden gaan proeven.

Graag zet ik even de voor- en nadelen van beide beurzen naast elkaar. Althans zoals ik het heb ervaren.

Prowein

Vinitaly

+ Dichtbij: je bent er zo met de wagen – Afstand: Vliegtuig + huurwagen
+ Duitse organisatie – Italiaanse Chaos
– Hotel vlakbij is duur – Hotel vlakbij is duur
+ Messe ligt buiten het centrum – Veronafiere ligt in het centrum dus Files
+ Messe is goed bereikbaar + Parking – Parking aan voetbalstadion + shuttlebus (lees sardientjes bus)
– Aanwezigheid van lanterfant toeristen – Aanwezigheid van lanterfant toeristen
– Meerdere landen vertegenwoordigd (hal per land) + Praktisch enkel Italië is vertegenwoordigd (hal per regio)
– Knackworst, bratworst… + De eenvoudige heerlijke Italiaanse keuken
+ Totale kostenplaatje valt goed mee – Je bent een flinke cent kwijt
– Moeilijk om nieuwigheden te ontdekken (het merendeel is reeds aanwezig op de Belgische markt) + Je kan er prachtige nieuwe wijnen ontdekken
– Indeling van bezoek naar opbouw smaak is moeilijk omwille van verscheidene landen + Indeling van bezoek naar opbouw smaak kan je makkelijker bepalen
– De Duitse afstandelijkheid + De open Italiaanse gastvrijheid

Maar dit zijn ervaren feiten. Mijn hart spreekt een andere taal. Geef mij maar de sardientjes bus en de chaos van Vinitaly. Heerlijk om er in op te gaan. Bovendien zit je ’s avonds bij ‘La Cena’ pas helemaal op je gemak en vergeet je prompt dat  je in een vreemde omgeving bent.

En zeg nu zelf: Je goesting vergaat toch onmiddellijk op het moment dat er op Prowein een in opperste staat van dronkenschap verkerende Duitser tegen je komt lallen met de gigantisch belangrijke vraag: ‘Wo sind die Mädchen mit die großen Titten?’
Wel… Het gevoel dat je goesting vergaat heb je in Italië nooit!

Vinitaly

Ca Va? Neen Savoie!!

Ik ben een fanatiek aanhanger van het principe ‘Nooit te oud om te leren‘. Vele van mijn principes zijn door de tijd des levens reeds gesneuveld maar dit ben ik tot op heden zo trouw gebleven als de liefde. Het hoeft dus geen betoog dat mijn zinnen geprikkeld werden toen een vriend me op een Savoie tasting in het Leuvense attent maakte. Heb je zin om… nog voor hij verder kon gaan was de ‘ja’ al uit mijn mond gerold. Ik heb nu eenmaal altijd zin 😉

Ik kan zeggen dat ik wijnland Frankrijk vrij goed ken en het meermaals van links tot rechts doorkruist heb. Savoie echter, net als Corsica trouwens, is steeds een blinde vlek gebleven. Misschien ook omdat ik helemaal geen wintersporter ben en daardoor niet onmiddellijk deze omgeving ga opzoeken. Ja de basis blabla ken ik uiteraard wel, en ja ik had er al wel eens een aantal wijntjes van gedronken. Buiten één enkele Roussanne (of moet ik Bergeron) zeggen was er me niets van blijven hangen. Hoog tijd voor een nieuwe ontdekking.

Savoie

Place to be was Wijnbar Convento in Leuven. Spreker van dienst, winetwuncher in crime, Stefaan Soenen. De opvolger van de sprookjes van Grimm met zijn Wine Tales.  Al vlug werd duidelijk dat Stefaan goed wist waarover hij sprak en dat hij thuis was in de regio. En dus zwijg ik en luister ik naar zijn betoog… Aanhoor, observeer en absorbeer!!

Geografisch even situeren? Duidelijk voor iedereen waarschijnlijk, we bevinden ons aan de voet van de Europese reus de Mont Blanc. De andere zijde is het Italiaanse Aoste. Het is dan ook voornamelijk een skigebied. De belangrijkste steden zijn Seyssel, Aix-les-Bains en Chambéry. De wijngaard situeren zich van de oevers van het meer Léman tot ten zuiden van Chambéry. Het is volledig omgeven door gebergte en is erg versnipperd. Zoeken dus naar die wijngaarden. Vooral de vele toeristen zijn de grootste afnemer van deze wijnen, zodat de meeste wijnen ter plekke kunnen verkocht worden en er blijkbaar geen grote ambitie bestaat om de wijn buiten de regio veel aan bekendheid te doen winnen. De beste wijngebieden zullen we vinden in de omgeving van Chignin, Ayze, Bonneville of Marignan. Het terroir is voornamelijk steenpuin van kalksteen, mergel en kiezel.
Hoewel we ons in het hooggebergte bevinden zullen we de wijngaarden veelal in de valleien vinden op een hoogte van 200 tot 250 meter. Deze wijngaarden staan hoofdzakelijk aangeplant met witte druivenrassen (ongeveer 75%). Vooral witte wijnen dus. maar evenzeer een redelijk hoog aantal schuimwijnen. Verwacht hier niet de gekende witte druivenrassen. Ja goed, ze hebben er wel degelijk Chardonnay (waarschijnlijk zijn de Noord- en Zuidpool de enige gebieden waar er géén Chardonnay is). Maar zoals Stefaan het zeer netjes verwoordde: ‘Je rijdt niet naar de Savoie om er een Chardonnay te kopen’. Neen, de specialiteit van de regio is de Altesse, ook wel Roussette genaamd. Meest populair echter, en bovendien in volle commerciële – dixit de spreker – ontplooiing, is de Bergeron wat de lokale benaming is voor Roussanne.
Werkpaard voor de eenvoudige après ski kapwijn is dan weer de Jacquère. Verder vinden we er ook Chasselas en een paar zeldzaamheden zoals Grignet, waarvan er amper 20 ha van aangeplant is, of de Mondeuse Blanche.
Over Blanche (Mondeuse) valt trouwens nog wel wat te vertellen. Ooit is deze madam een keer vreemd gegaan met een zekere Dureza. Negen maand later lag er een kleine Syrah in het kribbeke. Aangezien de Mondeuse Blanche eigen is aan de Savoie en de Dureza een typische druif is uit de Franse Ardèche kan het fabeltje dat de Syrah uit het verre Iran zou stammen met deze de fabeltjeskrant in.

Rode druiven die we treffen in de Savoie zijn voornamelijk de koppige, hoekige en zeer tanninerijke Mondeuse (Molette Noir). Deze werd er ooit van verdacht verwant te zijn aan de Refosco Dal peduncolo Rosso uit het Italiaanse Friuli. DNA onderzoek spreekt dit echter tegen. De Mondeuse wijnen die ik gisteren dronk leken nochtans verdacht veel op een Refosco.
Ohja, we vinder er ook Gamay en Pinot Noir.
Stefaan orakelde nog over een oud blauw ras dat uiterst gering aangeplant staat in de Savoie en waar het bijna onmogelijk van is om er een fles van in handen te krijgen: de Persan. Mijn principe huldigend ging ik onmiddellijk op zoek naar de achtergrond van deze druif. Eerst wat googlen waar Wikipedia melding maakte dat deze druif identiek is aan de Mondeuse. De gelaatstrekken van onze spreker deden me vermoeden dat dit alleszins niet het geval is. Dan maar de bijbel van La Robinson erbij nemen. Hier leren we dat dit ras inderdaad eigen is aan de Savoie en vaak verkeerdelijk wordt genomen als Mondeuse. En Stefaan, als ik jou nog iets kan bijleren? DNA onderzoek heeft uitgewezen dat deze druif lange tijd gecultiveerd werd onder de benaming Bécuet in mijn eigenste Piemonte :-).

Onze AO(C)P – tjes tenslotte nog om de theorie af te ronden. Acht in totaal waarvan er één gloednieuw is.

  1. AOP Vin de Savoie: 15 dorpen mogen hun naam hieraan toevoegen oa Apremont
  2. AOP Roussette de Savoie: Je zou veronderstellen dat deze wijnen enkel Roussette mogen bevatten. Tarara, mooi niet!
  3. AOP Crépy: Enkel witte wijnen van de Chasselas
  4. AOP Seyssel
  5. AOP Seyssel Mousseux: Vooral schuimwijnen van de Molette Noir
  6. AOP Mousseux de Savoie
  7. AOP Pétillant de Savoie
  8. AOP Crémant de Savoie: Gloednieuw en de eerste flessen gaan zich aandienen

Tenslotte volgde er uiteraard nog een proeverij. Leuk was dat er tevens 4 lokale kazen werden aangeboden (Abondance – Reblochon – Tomme de Savoie – Petit Saint-Pont). Mijn discipline verplichtte me te wachten tot na de proeverij alvorens me hier op te storten!
We proefden volgende wijnen:

  1. Domaine d’Idylle – Vin de Savoie Cruet 2010 (Jacquère): Kort, bescheiden en zeer strak. Echte opener.
  2. Domaine Louis Magnin – Roussette de Savoie 2008: Boeiend en fascinerend spelend met smaken.
  3. Domaine François Carrel & Fils La Marété – Roussette de Savoie Marestel 2009: Zo vlak en plat als mijn waterglas ernaast.
  4. Domaine André & Michel Quénard – Vin de Savoie Les Terrasses Chignin-bergeron 2008 (Roussanne): Zeer mooi met een exootje.
  5. Domaine Grisard – Vin de Savoie Mondeuse Blanche 2009: Prettig gestoord en vooral dankbaar bij zeer verfijnde gastronomische gerechten.
  6. Domaine Belluard – Vin de Savoie Le Feu 2009 (Grignet): Eenzijdig en ver van boeiend. Net een bubbelarme schuimwijn.
  7. Domaine Louis magnin – Vin de Savoie Arbin Mondeuse 2007: Vooral stroef. Eentje voor de tannine-kauwers
  8. Domaine André & Michel Quénard – Vin de Savoie Mondeuse Vieilles Vignes 2009: Gebalanceerd, boeiend maar niet verlangend naar nog.
  9. Domaine Mercier La Goutte d’Or Cuvée de Décembre – Crépy 2006 (Chasselas): Deze wijn was helaas aan het hergisten in de fles. Wie haalt het nu ook in zijn hoofd een Décembre in februari te laten proeven ;-).

Voilà, bij deze zit Savoie alweer, misschien slechts voor even, in mijn geheugen gegrift. Het was wat ik er van verwacht had. boeiend en leerrijk. Mijn dorst is verre van gelest!

#1616 Doubtful Accounts

Nog rappa 1 Grappa

Liefde voor het wijnvak impliceert dat men ook de druivenrestjes met zorg behandelt!! Vandaar ook dat er zovele Grappa liefhebbers bestaan. Doorgaans kennen we echter niet zo veel van grappa.  Hier volgt een aanvulling in een gigantisch gat in de wijncultuur.

The making off…

Binnen de 24 uren nadat de druiven geperst zijn en het edele vocht de weg naar wijn opgaat, wordt de druivenkoek ondergronds opgeslagen in houten vaten gedurende de periode september en oktober. Vanaf oktober tot mei kan men de restanten van de druiven laten gisten en hieruit alcohol distilleren. In ambachtelijke distilleerderijen wordt de wijndroesem het volgende oogstseizoen zelfs als brandstof gebruikt en de as vormt nadien een ideale meststof voor de wijnranken: een milieuvriendelijkere procedure is nauwelijks denkbaar, alles wordt letterlijk opgebruikt. Het distillaat dat overblijft, maar later ook weer verbruikt wordt, heet ‘grappa’. De naam komt overigens van ‘grappolo’ of druiventros.

The birth…

Bassano del Grappa is een stadje in de Italiaanse regio Veneto. De stad behoort tot de provincie Vicenza en ligt aan de voet van de Vicentijnse Vooralpen nabij de opening van het Valsugana.  Dwars door de stad stroomt de rivier de Brenta waarover de monumentale Ponte Vecchio is gebouwd. Archeologische vondsten op de rechteroever van de Brenta hebben uitgewezen dat het gebied rondom Bassano al vanaf de 10e eeuw voor Chr. bewoond wordt.

De oprichter van Italië’s meest traditionele distilleerderij “Nardini” kocht in april 1779 een herberg aan de oever van de Brenta rivier, langs de oostkant van de ingang van de Ponte Vecchio. Een zeer strategische locatie, omdat enerzijds de aanwezigheid van zuiver overvloedig water uit de Brenta rivier één van de belangrijkste elementen is in het distillatieproces van de Grappa en anderzijds is er de toegankelijkheid naar de regionale markt. De Brenta rivier was in die tijd immers de belangrijkste rivier om goederen met schuiten tot in Venetië te krijgen. Voor de productie van grappa maakten de boeren van Trentino en Veneto valleien lukraak een soort ‘pomace acquavite’, als een soort bijproduct van het wijnmakingsproces, na de persing van de druiven. Maar Nardini veranderde het productieproces radicaal, met de moderne Italiaanse distillatie van de grappa tot gevolg.

Traditional?…

Er zijn zeer veel druiven nodig om uiteindelijk weinig flessen te vullen. Traditioneel werd de grappa gemaakt van alle soorten druivenkoek en veelal van een mengeling van druivenmost. Om een goede grappa te maken heb je een uitstekende wijndroesem nodig. De wijndroesem is de druivenschil, met een gedeelte van de most of de wijn, met de druivenpit en eventueel ook de kale druiventros.

Vandaag maakt ook de selectie van de druiven deel uit van het productieproces. De pioniers van de grappa producenten bedachten de ‘cru monovitigno’ of de grappa van één enkele druivensoort. Meer en meer maakt men nu grappa in alle regio’s van Italië.
Momenteel vindt men op de markt zowel de oude, traditionele grappa als de huidige, meer modern gemaakte grappa. Het distilleren van de afval van de druiven is een traditie van honderden jaren oud. Ondanks de bijsmaak zijn de aroma’s en de textuur van de vloeistof vandaag veel fijner. Veel topproducenten geven aan het product grappa een extra meerwaarde door ze te bottelen in zeer visuele, moderne, traditionele of beschilderde flessen met speciale kurken met lintjes, kaarsvet, gouden kapjes, enz…

Poor man’s drink…

Net zoals whisky was grappa in de eerste plaats een drank voor arme mensen, de dagdagelijkse miserie moest vergeten worden aan de hand van Dionysos, de god van de roes. Oorspronkelijk maakte men vooral grappa in Noord-Italië, de stad Bassano in Veneto zou de bakermat van de grappa cultuur zijn. De toename van de vraag heeft tot een geweldige ‘grappa-boom’ geleid en het aantal merken en producenten over heel Italië valt niet meer te overzien. Er is voor elk wat wils: gaande van het harde, clandestiene, naamloze goedje dat men ‘via-via’ kan bemachtigen tijdens een rondreis ten velde (maar dat alleen lekker is omwille van de leuke herinneringen die eraan kleven), tot het exquise flesje dat op een werkelijk speciale gelegenheid wacht.

Protected!

De Europese unie heeft een Europese wet gestemd dat de ‘grappa’ alleen maar gemaakt wordt in Italië. Een vereniging van producenten onder de officiële koepel genaamd “Istituto Nazionale Grappa”, opgericht in 1996, heeft in haar eigen regelgeving de geografische productieregio’s vastgelegd en het alcoholgehalte, dat minstens 40% moet zijn. Omwille van de natuurlijke manier van verfijning in de grappa productie is de ‘grappa maker’ het equivalent van de wijnmaker. Hij of zij hebben verantwoordelijkheid over de totale productie, de geur, de smaak en de kwaliteit van de grappa.

Drinking 🙂

Iedere grappa moet traag en aandachtig en met gezond verstand geproefd worden, de geur gevolgd door de smaak spelen de belangrijkste rol, net zoals bij het proeven van de beste wijnen. Het “Istituto Nazionale” adviseert om de grappa te serveren in een klein tulpvormig glas en aan een koele temperatuur van rond de 9 à 13°C voor de jonge grappa’s en voor de meer belegen grappa’s ietsje onder de kamertemperatuur (17°C). Behalve als digestief, of in combinatie met koffie en chocolade, of verwerkt in gerechten, heeft dit geestrijk nat nog andere verdiensten. Bij een begin van verkoudheid doodt het immers de bacteriën in mond en keel.

The taste…

Allereerst de druivensoort en de kwaliteit van de most. Ook de houtsoort van het vat waarin de grappa gerust heeft (meestal 2 tot 4 jaar), bepaalt smaak en kleur. Een vat van kerselaar geeft een zoete smaak, een eiken vat geeft de grappa een scherpe en vinnige toets. Toch is er veel discussie over de noodzaak tot vatrijping. De algemene stelregel is dat men een jonge grappa frisser mag drinken en een oudere grappa op kamertemperatuur. Ook de hand en het inzicht van de maker zijn ontzettend belangrijk. Zo heeft het vakmanschap van verschillende producenten mythische proporties aangenomen. Eens de fles geopend wordt, ledigt u deze best binnen de drie maanden vermits de fruitige aroma’s met de tijd vervliegen.
Als alles goed zit is grappa een fijn digestief en de alomtegenwoordige appreciatie voor dit edele product is meer dan gerechtvaardigd.

How to…

  • grappa moet perfect helder zijn, normaal gezien kleurloos (vooropgesteld dat de grappa niet gerijpt werd op hout)
  • bij het proeven van gedistilleerde drank wordt de belangrijkste functie uitgeoefend door de neus, zowel tijdens het evalueren van de geur, als tijdens het beoordelen van de nasmaak, want tijdens het inslikken krijgen we een interne terugkeer van de geuren in de neus
  • Bij de reukanalyse wordt de intensiteit van de geur beoordeeld, de zuiverheid van de geur en zijn volmaaktheid. Men zegt dat een goede grappa een concert van aroma’s moet zijn
  • de smaak: het proeven van een gedistilleerde drank is veel moeilijker vergeleken met de evaluatie van wijn, hoe dan ook, we moeten het evenwicht evalueren want een grappa mag niet overmatig alcoholisch zijn, het aroma en de finesse zijn belangrijk en uiteindelijk evalueren we de persistentie van de grappa tijdens het degusteren

The myth

De mythe van de grappa vindt zijn antwoord in het verleden. Grappa heeft immers een geduldige tijd en kalmte nodig om zowel tijdens het distillatieproces als in de veroudering van de grappa tot een uitstekend product te komen. Iedere grappa druppel is de vrucht van kronkelende bochten doorheen de druiventrossen, met een lage verdamping en condensatie, verkregen door vaardige technieken van haarfijne scheidingen.

Marketing – Hype – Quatsch

Een vriendin van me vertelde me van de week nog: Het maakt niet uit wat het is, als je het moet verkopen, verkoop je het Ik heb het daar altijd moeilijk mee gehad, en heb het daar nog steeds moeilijk mee. Maakt dat mij een slechte verkoper? Waarschijnlijk wel… Gelukkig heb ik één kwaliteit die me zelden of nooit in de steek laat. Ik weet wat een ‘goede’ wijn is en eens geproefd verkopen die zichzelf.

Verkopen doet een product, laten we het op wijn houden, vaak ook omdat er machtige en krachtige instrumenten in het werk gezet worden die de wijn moeten ‘promoten‘! Het maakt niet uit of het goed is, de naamsbekendheid op zich doet reeds verkopen. En daar is het hem toch om te doen? De marketing creëert een hype, de hype zorgt voor een kettingreactie en dus voor verkoop.

Eén van de meest krachtigste instrumenten die hun werk fantastisch verzorgen is ongetwijfeld het CIVB (Conseil Interprofessionnel du Vin de Bordeaux). Het merk Bordeaux is immers wereldwijd bekend en vandaag worden er nog steeds nieuwe markten aangeboord met de nodige explosies tot gevolg. Ook bij ons hier in België is Bordeaux nog zonder twijfel één van de meest verkochte namen en er zal geen enkele wijnliefhebber bestaan die nog nooit een Bordeaux gedronken heeft.
Maar het marktaandeel van Bordeaux in België, wat steeds een belangrijke afzetmarkt is geweest, neemt gedurende enkele jaren reeds af… jaar na jaar. En dat is uiteraard niet wat het CIVB voor ogen heeft. En dus worden er heuse marketingcampagnes opgezet om de wijnen van Bordeaux te laten herleven in België.
De afgelopen maanden kreeg ik in mijn mailbox om de haverklap een uitnodiging voor de lancering van hun wijnen.
Apéro à volonté!!!!

Maar de naam Bordeaux stoelt al jarenlang uiteraard op die happy few. Je weet wel die ronkende namen die iedereen kent, waar iedereen de mond over vol heeft maar die bijna niemand ooit heeft mogen/kunnen drinken en die maar slechts in enkele kelders van wijnliefhebbers te vinden zal zijn (en dan vaak nog maar één of enkele flesjes, angstvallig verborgen in een hoekje). Heeft men dan ooit eens een Pétrus bijvoorbeeld geproefd (al was het maar één enkele deciliter) dan heeft men het jaren later nog steeds over. Religieus als het ware
De huidige waarheid is dat deze dure relikwieën verdwijnen in de handen van verzamelaars die ze net als een schilderij van Picasso als een belegging beschouwen en dat de andere wijnen uit Bordeaux, de mindere goden die jaren mee dansten op de successen van hun grotere broers, vaak een zeer schrale prijs/kwaliteit vertonen.  En vooral, zonder de marketing van het CIVB zou hun marktaandeel nog verder afnemen.

Ik heb de Bordeaux hype dan ook aan me voorbij laten gaan de afgelopen maanden. De gedachte van almaar stijgende prijzen, ondanks de vaak magere kwaliteit in het achterhoofd houdend.,Er aan terug denkend dat ik niet eens zo heel lang geleden de verkozen wijnen van de Bordeaux Coups de Coeur mocht proeven (jawel alle 100) en er met moeite 3 kon selecteren, omdat het moest! Een zo tegenvallende degustatie van een ware verzameling aan Pessac-Léognan’s… en, en, en.

Zonde eigenlijk want ik zou, op uitnodiging natuurlijk, graag nog eens terug gaan naar deze mooie wijnregio. Al was het maar om op te gaan in de schitterende heuvels van de Fronsac of om verstoppertje te spelen op de vele majestueuze kastelen…
Allemaal quatsch uiteraard 😉

Aanleiding van dit schrijven is een artikel dat verscheen in Trends Magazine en wat u hieronder kan terugvinden.

Bordeaux

Een dag in Piemonte – Deel 3

Maak je het zelf ook wel eens een keertje mee? Iets wat je vol enthousiasme doet en waar je dan toch even afstand van moet nemen… omdat het even net niet lukt! Dat gevoel had ik bij het schrijven van mijn blogs. Gelukkig is het wijngebeuren voor mij iets waar ik nooit mijn enthousiasme in zal verliezen. Integendeel, het is iets waar ik een groot deel van mijn hart (en ziel) in kan kwijt raken. Het is als een liefde die nooit dooft.

Ik neem jullie even mee terug naar woensdag 23 mei 2012. De vermoeidheid die zijn intrede begon te doen was door een zalige nachtrust alweer verdwenen. Ik was klaar voor de dag die ik in het programma in het rood had aangestipt; nl. een dag in de Roero, het andere gebied van koning Nebbiolo. Het is trouwens verbazend hoe weinig mensen echt weet hebben van de wijnen uit de Roero regio! Nochtans bevinden we ons net zover van Alba als de grote Barolo wijnen. Aan de linkeroever van de Tanaro, naar Asti toe. Lang, lang geleden was Roero bekender voor zijn perzikenproductie dan voor de wijnen. Vandaag zien we er minder en minder perzikbomen terug (wijn brengt immers meer geld in het laadje).
Maar Roero is onder ons foodies vandaag zeer bemind! Het dorpje Bra bevindt zich immers in Roero en het is net in Bra dat de Slowfood beweging zijn ontstaan heeft gekend, meer bepaald in het restaurantje Osteria del Boccondivino. Slowfood is dus het tegenovergestelde van fastfood, maar is veel meer dan dat. Het gaat hem vooral over het opnieuw ontdekken van ambachtelijke voedsel, het ontspannen en genietend tafelen. Weg met de smaakvervlakking! Ik geef het je op een briefje: once you’ve tasted Slowfood…!!!
Kloppend hart van de Roero is echter Canale. En dat was ook onze plaats van afspraak die morgen. We werden verwacht in de Enoteca Regionale del Roero, Anna was onze gids van dienst.

Maar even terug naar de wijnen uit de Roero. De meeste wijnen die we hier in België zullen tegen komen zijn deze van de witte Roero Arneis. Nochtans bestaat er tevens een rode versie van die zeer dicht aanleunt bij de wijnen uit Barbaresco. Ook hier is de magistrale Nebbiolo verantwoordelijk voor het sap dat leidt naar de wijn. Vermits ze minder gekend zijn dan hun legendarische buren kan je ze meestal ook goedkoper verkrijgen. En elke wijnliefhebber zou moeten weten dat goedkoper niet noodzakelijk minderwaardige kwaliteit betreft… of neen, laat me het omdraaien!! Duurdere wijn staan niet steeds garant voor hoogwaardigere kwaliteit. Voorbeelden legio hiervan ;-). Even verduidelijken wel dat een rode Roero een aanvulling van 5% Arneis mag krijgen. Van die Arneis wordt er dus ook een hoogstaande witte wijn gemaakt. Zowel rood als wit bezitten de ‘goddelijke’ DOCG status… Waaauw ;-).
Arneis werd vroeger bijna uitsluitend gebruikt om de rode Roero mee aan te lengen en zo deze wijn toegankelijker te maken. Dat gebruik zwakte naar verloop van tijd zodanig af dat de Arneis heel even met uitsterven bedreigt was. Tot de druif gebruikt werd om er een witte wijn van te maken. Met succes trouwens. Een Roero Arneis is overigens een zwoele minnaar van onze vlaamse asperges. Les pointes d’amour met een glaasje Roero Arneis is als voor mekaar geboren! Ik geef het je maar even mee :-).
Uiteraard worden er nog andere wijnen gemaakt in de Roero waaronder Barbera, een spumante van de Arneis en de Birbet (de lokale benaming voor de Brachetto).

In de Enoteca van Canale had Anna ons een mooie proeverij voorzien van maar liefst 31 lokale wijnen. Het was 10.30u, het ideale moment om een tasting te houden…
We proefden er de volgende wijnen:

  1. Giovanni Almondo ‘Vigne Sparse’ – Roero Arneis DOCG 2011
  2. Fabrizio Battaglino – Roero Arneis DOCG 2011
  3. Cascina Chicco ‘Anterisio’ – Roero Arneis DOCG 2011
  4. Cascina Val Del Prete ‘Luet’ – Roero Arneis DOCG 2011
  5. Pace – Roero Arneis DOCG 2011
  6. Domenico Gallino ‘Bric Castelvej’ – Roero Arneis DOCG 2011
  7. Casetta F.Lli ‘Mumplin’ – Roero Arneis DOCG 2011
  8. Filippo Gallino – Roero Arneis DOCG 2011
  9. Maurizio Ponchione ‘Monfrini’ – Roero Arneis DOCG 2011
  10. La Contea ‘Tunin’ – Roero Arneis DOCG 2011
  11. Silvano Nizza – Roero Arneis DOCG 2011
  12. Monchiero ‘Cecu d’La Biunda’ – Roero Arneis DOCG 2011
  13. Giovanni Alomondo ‘Bricco Delle Ciliegie’ – Roero Arneis DOCG 2011
  14. Malvira ‘Renesio’ – Roero Arneis 2010
  15. Domenico Gallino ‘Bric Castelvej’ – Roero DOCG 2009
  16. Filippo Gallino – Roero DOCG 2009
  17. Silvano Nizza ‘Ca’ Boscarone’ – Roero DOCG 2009
  18. Cascina Chicco ‘Montespinato’ – Roero DOCG 2009
  19. Giovanni Almondo ‘Bric Valdiana’ – Roero DOCG 2009
  20. Fabrizio Battaglino ‘Sergentin’ – Roero DOCG 2009
  21. Pace – Roero Riserva DOCG 2008
  22. Filippo Gallino – Roero DOCG 2008
  23. Cascina Vak Del Prete – Roero DOCG 2008
  24. Cascina Chicco ‘Valmaggiore’ – Roero DOCG 2008
  25. Monchiero e Carbone ‘Printi’ – Roero Riserva DOCG 2008
  26. Maurizio Ponchione ‘Monfrini’ – Roero DOCG 2008
  27. La Contea ‘Mai Vist’ – Roero DOCG 2008
  28. Casetta F.Lli – Roero Riserva DOCG 2007
  29. Filippo Gallino – Roero DOCG 2007
  30. Malvira ‘Renesio’ – Roero Riserva DOCG 2007
  31. Cascina Val Del Prete – Roero DOCG 2006

Wat de witte Roero Arneis betreft volgde mijn favorieten zich op als een triootje. Ponchione, La Contea en Nizza sprongen er wat mij betreft uit.
Dit zijn mijn proefnotities:
Roero Arneis Ponchione ‘Monfrini’ 2011
Goudgele kleur. Een neusje van sappige peren, perzik, bloesems en mineralen. na het walsen eveneens een lichte kruidigheid. Dit is echt wel mooi in de mond. Speels, knisperend en verfrissend. Het perensap is er terug net als wat citrusfruit en ananas. Lange afdronk met een aangenaam bitteraccent. In het middenrif komen de kruiden opzetten, ze blijven tot helemaal op het einde meedansen.

Roero Arneis La Contea ‘Tunin’ 2011
Bleekgouden kleur. De neus is geparfumeerd met vele bloesems. Samenspel van geel en wit fruit en tevens is er koolzuur waarneembaar. De mond geeft niet de stevigste zuren. Doorkleurd geel pitfruit. Vooral de perzik speelt de eerste viool. Vanaf de start is er een kruidige aanvulling mét mineraliteit. Bovendien komt er een licht aards accent opzetten die deze wijn toch wat pit geeft.

Roero Arneis Nizza ‘Ca’ Boscarone’ 2011
Strogeel. Vooral mineraal aroma met geel fruit samen met peer en appel. De kruiden zitten op de achtergrond en komen na het walsen lichtjes door. Zeer pittig mondgevoel dat me spontaan een glimlach geeft. Dansende zuurtjes, knappe balans met het fruit en de kruidigheid alsook de mineraliteit. Dit blijft me na een 7-tal seconden nog steeds enorm boeien. Enorm zuiver.

Van de rode Roero wijnen zijn er mij twee bijgebleven. Uiteraard zijn deze wijnen nog te jong om al optimaal in het glas te komen. Bovendien, en dat is toch wel een puntje van kritiek, werden deze wijnen onmiddellijk voor het schenken ontkurkt. Het ware beter geweest dat ze al enkele uren hadden kunnen luchten in een karaf.
De notities van mijn favorieten:
Monchiero e Carbone ‘Printi’ Roero Riserva 2008
Stevig intens donkerrode kleur. Complex in de neus. Heerlijke florale toetsen alsook de zoetkruidigheid. Pruim en zwart fruit met de aardbei en een verweven houttoets. Krachtige tannines en een vol mondgevoel. Maar… de sappigheid is daar! Zeer kruidig ook met een zweem van alcohol. Stevig en goed geheel, doch nog te jong.

Ponchione ‘Monfrini’ Roero 2008
Robijnrood met bruine rand. Animaal en vegetaal, leder en stal zijn de eerste indrukken qua aroma. Kruidig, hout en bescheiden fruitaroma. Zeer stevig mondgevoel met attacking tannins like hell. En dan… naar het einde toe komt de fijnkruidigheid door, komt het fruit speels opzetten en evolueert de wijn prachtig in het glas!

De rest van de dag zou er geen proeverij meer volgen…maar wat volgde was het mooiste van de gehele trip!
Vooreerst een uitstekende lunch in een onbevangen sfeer op een uitstekende locatie (Osteria Il Nuovo Podio in Santo Stefano Roero). Schitterend in het zonnetje, voor de eerste keer in deze trip zagen we ook de mensen achter hun wijnen. Plezier maken, grappen, grollen… kortom de commerciële pet ging bij hun af en het codewoord was genieten. Wat er op de tafel verscheen hielp uiteraard een handje hierbij! Tijdens de lunch proefden we volgende wijnen:

  1. Cascina Chicco Metodo Classico Extra Brut Cuvee Zero
  2. Maurizio Ponchione ‘Albazzi’ Metodo Classico Brut
  3. CasetteFf.Lli Langhe Favorita 2011
  4. Malvira Langhe Favorita 2011
  5. Monchiero e Carbone Langhe Favorita 2011
  6. Pace Manghe Favorita 2011
  7. Giovanni Almondo ‘Bricco Delle Ciliegie’ Roero Arneis 2011
  8. Domenico Gallino ‘Bric Castelvej’ Roero Arneis 2011
  9. Pace Rosato 2011
  10. Silvano Nizza Langhe Rosato ‘Cante’ 2011

Na de lunch bezochten we enkele wijngaarden. Vooral het bezoek aan Maurizio Ponchione is me bijgebleven. We bezochten niet enkel zijn wijngaarden, kregen tevens een gedegen uitleg te horen en kregen vervolgens een privédegustatie van enkele van zijn wijnen in een prachtig, romantisch gelegen huisje midden de wijngaarden. Een Ciabòt wordt dat ginds genoemd. Dit lag in zijn Bricco degli Albazzi wijngaard. Het was er prachtig en de vers geplukte kersen smaakten er overheerlijk! Ja hier wil ik opnieuw naartoe…
Later op de dag toen we genoten van een tweetal uurtjes rust in ons hotel zag ik in mijn proefnotities dat ik de wijnen van Maurizio tevens met stip had genoteerd. Dat maakte het geheel af natuurlijk. Ter verduidelijking: op het moment zelf wist ik dat niet omdat al de wijnen blind worden geproefd. Het is pas later op de dag dat ik even na ga kijken welke nu mijn voorkeur genoten.

De hele dag had ik intens genoten van de enorme gastvrijheid die me hier in de Roero was toegekomen. Wist ik veel dat het orgelpunt nog moest komen! Het diner… werkelijk subliem kader, Villa Tiboldi in Canale (van Malvira). Het prachtige weer maakte het kader uiteraard uniek. Ontvangst en aperitief in de tuin, aan het zwembad mét de lokale bubbels. Het is toen dat ik mijn ipad heb dicht geklapt en me gedurende de ganse avond heb laten wegglijden in de geneugtes van de uitstekende Cena e Vini!!
De boog kan niet alle dagen gespannen staan 😉