Een wijnfreak met foodies-allure, zo zou je me kunnen noemen! Niet dat ik een echte ‘straffe’ ben in de keuken. Véél, héél veel heb ik er nog te leren. In dat geval is ‘goesting‘ geen slechte eigenschap, en laat me nu net steeds veel goesting hebben!
Het gaat me ook niet eenvoudig om in de potten te staan roeren, neen de magie die er achter schuilt boeit me mateloos. En voor één van die zweempjes van magie kom je net in mijn vakgebied terecht: Wijn!
Hoe een wijn een gerecht kan aanvullen, of omgekeerd, is één van de weinige zaken die niet te meten zijn. De zoektocht is dus eindeloos en ik ben dan ook van plan om mijn eindeloos leven ten dienste te stellen van mijn wetenschap ;-).
Over onze maandelijkse Kemphanen-kook-sessies zou ik gerust wat meer kunnen en mogen bloggen. Bij deze ga ik dat dan ook trachten te doen. Met z’n allen bekeken we in januari onze nog boller geworden buiken en de straffe uitspraken vlogen ons om de oren. Zelfs lelijke scheldwoorden als ‘dieet’ werden niet geschuwd!
Een paar uur later schoot er evenwel niets meer over van die grootspraak. Lekker eten, lekkere wijn en als het even kan goed en aangenaam gezelschap! Meer moet er niet zijn om het leven op de goede rails te krijgen. Deze ingrediënten waren uiteraard in overvloed aanwezig die donderdag…
Wat schafte de pot?
Aperitief – Champagne (nooit slecht natuurlijk)
*
Gepaneerd kalfslapje alla Milanese
*
Rode poon met puree en tomatenpesto
*
Moelleux van Chocolade
Het voorgerecht is werkelijk poepsimpel te maken en het is vooral heerlijk. Pas wel op dat de porties niet te groot uitvallen :-). De kalfslapjes worden vakkundig op de strafbank gelegd en tot een echte platte schijf geslagen. Nadien worden ze gepaneerd. Let even op dat je het vlees goed afkruidt nog voor dat je het gaat paneren. De gepaneerde kalfslapjes gaan de pan in tot ze mooi krokant zijn. Ondertussen snijden we aubergine en courgette in plakjes van 1 cm dikte. Deze kruiden we af en roosteren we op de gril. We serveren het geheel als een torentje en dus komt er boven- en onderaan een lapje kalf. Het midden vullen we op met de aubergine, courgette en een sneetje mozzarella.
Als wijn had ik er een Spaanse Terra Alta bij gekozen. De Cabirol Blanc (50% Macabeu + 50% Grenache Blanc) is een prachtige ontdekking. Een sublieme frisheid in combinatie met een grote mineraliteit. De combinatie met de kalfslapjes kreeg dan ook zeer veel bijval.
Voor het hoofdgerecht werd er voor de vis van het jaar, de rode poon gekozen. Nu hou ik wel van een lekker, sappig visje maar voor zover ik me kan herinneren was het de eerste keer dat ik deze verrassend lekkere vis naar binnen zou werken. Ik stond zelf in, samen met mijn 2 groepsmakkers, voor het bereiden van het hoofdgerecht. Op zich is dit een vrij eenvoudig te maken gerecht. We serveerden hierbij een puree van kappertjes en zongedroogde tomaten en een tomatenpesto (die we uiteraard vers maakten). Ik had op voorhand toch een beetje schrik dat de smaak van de puree en de pesto niet te overheersend zouden zijn en dat het fijne van de vis zou verloren gaan in de sterke smaken van de bijproducten. Het geheel was echter een festijn in de mond met overheerlijke smaken! Het moeilijkste aan het maken van dit gerecht is trouwens het verwijderen van de graten in de rode poon. Geen sinecure, zeker niet wanneer je niet over een degelijk pincet beschikt. Mannenclubje weet je wel ;-).
Ik koos voor een rode wijn voor bij dit gerecht. Vooraleer je echter je wenkbrauwen fronst, wil ik toch even stellen dat witte wijn bij vis in vele, zeer vele gevallen zelfs, de beste combinatie zal zijn. Maar die rode pesto deed me kiezen voor een echt wel overheerlijke Beaujolais. Mijn keuze viel op La Fillette van Manoir du Carra. Dit is niet zo maar een alledaagse Beaujolais, neen dit is er eentje van stokken van 70 tot 100 jaar oud. Moet het gezegd worden dat deze oude wingerds voor een pracht van een concentratie zorgen in deze wijn. Sappig rood fruit in combinatie met rijpe cassis, kers en braam zorgen voor een fles vol drinkplezier. Hoogstaand product van Frédéric Sambardier. Deze wijnmaker behoort tot de nieuwe generatie van Beaujolaisproducenten. Geen macération carbonique en een puurheid als resultaat van de combinatie druif en terroir (de wijngaarden liggen op de zachte heuvels van Fleurie en zijn bezaaid met roze graniet). En, belangrijker, de combinatie met de rode poon smolt als een perfect geheel in de mond!
Maar, de allermooiste combinatie wijn & gerecht kwam toch wel met het nagerecht. Een moelleux van chocolade die tot in de perfectie werd bereid! Een smeuïg, lopend geheel. Het blijft één van mijn lievelingetjes als dessert! Ik koos hiervoor alweer voor geen alledaagse of voor de hand liggende keuze. Je zou veilig kunnen kiezen en een Banyuls of Maury nemen. Neen, ik koos voor de Corimei van Schola Sarmenti. De intense Corimei is van 65 jaar oude stokken. Hij heeft een dwingende geur van geconfijt zwart fruit, kruiden en cacao. Volle zoete smaak van zwarte bessen, pruimenconfiture, koffie en chocolade. Het is een IGT Salento uit Puglia en wordt gemaakt van de Primitivo.
Naar mijn vermoeden is dit, in mijn rijkgevulde leven, tot nu toe de meest perfecte combinatie ooit beleefd!
Ik hoop alvast dat er nog vele mogen volgen…
Filed under: Fressen oder Essen | Tagged: beaujolias, cabirol, champagne, corimei, kalfslapje, kemphanen, Kookclub, la fillette, manoir du carra, moelleux, Puglia, rode poon, Schola Sarmenti, terra alta | Leave a comment »
Bottle Case 