Bottle Case

Genietend van een aperitief, terwijl het eten staat te pruttelen en ik een vriendin op haar paard probeer te krijgen, denk ik met een goed gemoed terug aan mijn laatste bezoek in de Rhône. Hoewel dit met een valse noot was begonnen, viel alles vrij snel in zijn goede plooi en werd het een wijnreis als vanouds. In mijn geval is dit niet zo evident meer, want meestal leg ik bezoeken vast, ga ik proeven bij potentiële wijnhuizen waarmee ik wil samenwerken, of onderhoud ik bestaande relaties. Niet zo dus dit keer (of alvast niet de gehele trip). Neen, het was een back to basics! Of hoe ik als eenvoudige wijnliefhebber steeds op ‘strooptocht’ trok doorheen een wijngebied. Op goed geluk dus…

Heerlijk vond ik het dat gevoel even opnieuw te vinden. Zomaar op geraak aan stoppen bij een wijnboer, met de vraag of ik even zijn wijntjes kon proeven! Mijn enthousiasme werd echter bij het eerste bezoek reeds in de kiem gesmoord.
Op weg naar de Zuidelijke Rhône, besloot ik halt te houden in de Noordelijke Rhône en er te overnachten. Overwelmd door het prachtige zicht van de Hermitage berg trok ik aan de bel bij de eerste de beste wijnboer die ik op mijn weg tegenkwam. Bied zei de wegwijzer me, Domaine Gilles Bied! Zelden was ik zo teleurgesteld. Ik, die altijd zo zelfverzekerd kan zijn, was zelfs zo verbouwereerd dat ik prompt vergat een foto te nemen. Enfin, kort samengevat…de Crozes-Hermitage en Hermitage die ik van Bied mocht proeven…moesten ze ‘verbieden’!

Het moest even van mijn hart. Gelukkig maar was zijn buur wel uit het goede hout gesneden (ik kon natuurlijk niet vlug genoeg elders binnen vluchten om dit door te spoelen)…

Maar op naar de Zuidelijke Rhône, waar ik het hoongelach van mijn metgezellen over me kreeg. ik volgde immers een godverlaten padje in de Vacqueyras dat op het eerste zicht nergens toe leidde. Inderdaad, het bleek een ‘dead end street’ te zijn. Op het punt om te keren, kreeg ik echter het bordje ‘dégustation des vins bio’ in de gaten. Stoppen dus…
En zo ontdekte ik ‘Le Clos de Caveau’ in Vacqueyras. De wijngaarden liggen net op de grens met Gigondas en Les Dentelles de Montmirail staken schril af boven het landschap.

Nu wordt over de wijnen van Vacqueyras wel eens vaker gezegd dat ze het kleine broertje zijn van de wijnen uit Gigondas. Vaak is dit ook correct! Niet zo echter bij de wijnen van Le Clos de Caveau! De wijnen die ik er mocht proeven waren verrukkelijk…meer bepaald de ‘Fruit Sauvage’ en met klem de ‘Carmin Brillant’.

Ik besloot dan ook van deze laatste een kistje mee huiswaarts te nemen. Ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat een wijn thuis totaal anders kan smaken dan wanneer je hem ter plaatse in een roes van vakantiestemming hebt geproefd.
Tot mijn vreugde was deze niet anders thuis dan ginds! Een zuivere, heldere, robijnrode kleur. De zuiverheid zal trouwens een rode draad vormen doorheen het ganse proefproces van de wijn. Steeds wisselende aroma’s…kersen, pruimen, bosbessen, cassis, Engelse drop, cacaopoeder en niet te vergeten het kruidentuiltje (peper, tijm, laurier, kaneel). Taninnes die rijp en vlezig zijn, perfecte balans en het wederkeren van het fruit en de kruiden. De afdronk doet er met de aanwezige mineraliteit nog een schepje bovenop. Werkelijk alles, maar dan ook alles zit mooi verpakt in deze wijn.
De cuvée bestaat uit Grenache voor 70% en Syrah voor 30%. Opmerkelijk dus dat de Mourvèdre, voor velen noodzakelijk (al is het maar een klein percentage) om een goede Rhône wijn te maken, ontbreekt.

Ik laat het me alvast niet aan mijn hart komen en geniet de rest van de avond verder van mijn gerecht dat ondertussen klaar is…uiteraard vergezeld van bovenstaande wijn!

Filed under: Second opinions? | Tagged: Carmin brillant, Caveau, Clos, Crozes-Hermitage, Dentelles, Gigondas, Grenache, hermitage, Rhône, Syrah, Vacqueyras |