Alla scoperta della Italia del Nord – Alto Adige

Posted on augustus 5, 2011 by Bottle Case

Hoezeer Veneto ons ook had bekoord, na 2 nachtjes was het tijd om verder te trekken. Zo’n kleine 150 kilometer richting de Oostenrijkse grens, omgeving Bolzano werd onze volgende halte. Nalles en Appiano om precies te zijn. Alto Adige ofwel Südtirol hoort sinds het einde van Eerste Wereldoorlog tot Italië. Voordien maakte het geheel uit van Tirol in Oostenrijk. Het is alleszins een doublefaced regio. De vraag of de mensen zich nu Italiaans dan wel Oostenrijks voelden werd steeds met een lach afgedaan. Wij zijn Zuidtirolers mijnheer was vaak het antwoord. Ik heb het vermoeden dat er een drang naar onafhankelijkheid bestaat ginds. Wat er ook van zijn mag, ons Brussels gewest kan er een puntje aan zuigen. Alles wordt er perfect tweetalig aangeduid, de mensen spreken er met een vanzelfsprekendheid Duits én Italiaans. Het moet dus toch wel degelijk kunnen…

Alto Adige is genaamd naar de belangrijkste rivier uit de omgeving; nl. de Adige. Deze rivier achtervolgde ons echter al vanaf de start van Italië want de Etsch (wat de Duitstalige naam is voor de Adige) ontspringt in Zuid Tirol en kent zijn monding in Veneto.
De relatieve vlakte van Veneto was definitief achter ons. We zaten te midden de Dolomieten. Dit is absoluut een groen stukje Italië met soms schilderachtige tafereeltjes. Vooral als je de bergen in trekt kom je fantastische vergezichten tegen.
Is de wijnbouw van belang in Südtirol heb ik me ginds meerdere malen afgevraagd. Ja uiteraard is dat het. Spreek een keer met de Kellerei’s ginds en je beseft onmiddellijk waarom. Hoewel we ginds ook de opgang van kleinschalige wijndomeinen beginnen te kennen zijn de grote spelers nog steeds de lokale coöperatieven. Deze hebben vaak tot 300 leden aangesloten waardoor je uiteraard het belang van de wijnbouw niet kunt ontkennen. De reden van mijn vraag was echter de onmetelijk grote appelproductie die je ginds aantreft. Hier groeien voldoende appels om de ganse wereldbevolking mee te bevoorraden!

Genoeg blabla omtrent de regio en over naar de harde realiteit, het relaas van een wijnreis doorheen Noord-Italië. 🙂
De verplaatsing verliep rimpelloos en we konden tijdig inchecken in ons hotel: Zum Rosenbaum. Een idyllisch hotelletje voorzien van alle luxe. Bij aankomst werden we onmiddellijk begroet door de lokale Heidi in traditionele klederdracht. Een glaasje prosecco van het huis bevond zich 5 minuutjes later reeds in het glas. Super, want we hadden dorst ;-). Origineel was bovendien dat aan de inrit er een kaartje hing die de ‘familie Sas’ van harte verwelkomden. Een kleine attentie die ons onmiddellijk thuis deed voelen. Het hotel was en is dan ook een aanrader. Eén goede raad echter: blijf er niet dineren! Dan kom je in vooroorlogse toestanden terecht waar bij het buffet het recht van de snelste geldt. We waren stomverbaasd omdat we een half uurtje na het aanvangsuur naar onze tafel gingen de groenten van het buffet als aanvulling bij het voorgerecht afgeruimd waren, enfin deze die er nog overschoten toch. Ook van het voorgerecht zelf waren er enkel kruimels te zien…

In Alto Adige had ik twee wijnbezoeken vastgelegd. Het is een wijnregio die me fascineert moet ik bekennen. Witte wijnen van een hoog niveau en de rode Lagrein die oh zo mooi kan zijn. Ik had er nog wel meerdere aangeduid die het bezoeken waard zijn zoals Weingüt Kornell, Arunda Vivaldi en Peter Zemmer. En mocht ik alleen op pad geweest zijn, ik had ze zeker een bezoek gebracht :-).
Als eerste kwam Nals Margreid aan de beurt. Nals Margreid is een samentrekking van twee lokale plaatsnamen Nals en Margreid waartussen de talrijke wijngaarden zich bevinden. Het wijnhuis bevond zich op nog geen kilometer afstand van ons hotel en dus konden we de verplaatsing makkelijk te voet doen. Door deze wandeling te maken kwamen we al vlug eensluidend tot het besluit de geplande fietstocht af te lassen. Het gaat er inderdaad stevig op en neer… Nu hou ik daar wel van maar niet met de fiets!
Gottfried Pollinger kwam ons al vlug tegemoet met een warme handdruk. De start van alweer een zeer mooi bezoek. Gottfried vertelde ons dat Nals Margreid slechts een kleine garnaal is op wijngebied in de Alto Adige. Nu, als alle kleine garnalen dergelijke installaties zouden bezitten dan wil ik wel eens een gamba zien ;-). Van wat ik tot nog toe kende van hen hield ik vooral van de Vernatch (ook wel Schiava of Trollinger), zijn Mantele Sauvignon Blanc en de Baron Salvadori Lagrein Riserva. Helaas bleek deze laatste uitgeput te zijn en zal het nog heel wat tijd wachten zijn vooral eer er zich een nieuwe jaargang presenteert. Ter compensatie hadden ze een kleinere Lagrein gemaakt. Die kon me echter helemaal niet bekoren.

We dronken volgende wijnen bij Nals Margreid:

Pinot Bianco ‘Penon’ 2010
Chardonnay 2010
Pinot Grigio 2010
Sauvignon Blanc 2010
Pinot Bianco ‘Sirmian’ –> Gewoonweg een schitterende Weissburgunder
Pinot Grigio ‘Punggl’ 2010
Sauvignon Blanc ‘Mantele’ 2010
Gewürztraminer Baron Salvadori 2009 –> Njammie!!
Chardonnay Baron Salvadori 2008
Vernatch ‘Galea’ 2010
Pinot Nero ‘Mazzon’ 2008
Lagrein ‘Aus Gries’ 2009
Merlot ‘Levad’ 2009
Cabernet Sauvignon ‘Lafot’ 2009
Anticus Baron Salvadori 2008 Riserva

Jaja, wat is het fijn in het land van Lagrein te zijn. Een mens wordt er zowaar poëtisch van na het proeven van dergelijke wijntjes!
Op de terugweg ontdekten we vlak bij het hotel een verborgen smal steegje. het had zelfs een naam ‘Nachtigallenweg‘! In de hoop dat we een rits nachtegaaltjes zouden tegenkomen (tja wat denken mensen nadat ze behoorlijk wat wijn tot zich hebben genomen) gingen we op verkenning. Het bleek een bergwegeltje te zijn die ons al klauterend naar de hoogste toppen leidde. Boven hadden we 2 keuzes: ofwel terugkeren ofwel via de wijngaard die erop uitkwam onze weg naar beneden verder zetten. Twee maal raden wat het werd :-). Wat we echter niet wisten was dat deze wijngaard volledig omsloten was en we een hekje om moesten klauteren om onze weg te kunnen vervolgen. Alle alcohol die om welke reden dan ook in ons bloed was gesijpeld was eensklaps verdwenen…
Die avond kwam er een Tiroler orkest spelen op het dorpsplein. De alcohol zat vlug terug in het bloed en van de dansjes die ik er met mijn zus waagde worden absoluut geen foto’s geplaatst ;-).

We bleven ook in Alto Adige 2 nachten. Het ontbijt bij Zum Rosenbaum was subliem. Een verse honingkader recht uit de bijenkast, lekkere zelfgemaakte confituur, verse pistoletjes, noem maar op. Super ontbijt! Verse krachten konden we eerlijk gezegd wel gebruiken. De degustatie van de dag voordien in gedachten wisten we wat er ons te wachten stond. En vandaag was het de beurt aan St. Michael-Eppan in Appiano. Vrienden van me weten wat ik van de wijnen van deze Kellerei vind. Er zitten witte pareltjes tussen. Hun Riesling is voor een liefhebber als mezelf om duimen en vingers van af te likken, de Sauvignon Blanc kent naast de gekende kenmerken ook een toets rood fruit en is wat zesty. De Chardonnay, Pinot Grigio… Ik keek er alvast enorm naar uit! Uiteraard wou ik ook de Sanct Valentin reeks proeven en gezien de Lagrein van Nals Margreid uitgeput is wou ik deze Lagrein absoluut proeven.
Wat een hartelijke ontvangst mochten we toch alweer genieten. Het was alsof we Günther Neumair al jaren kenden! Hij leidde ons vlekkeloos doorheen de geschiedenis en de mooie kelderruimtes (de wanden zijn van stukgeslagen glas). Nu kelders zijn kelder en hoe mooi de inrichting ook mag zijn, het is bij de wijngaarden dat mijn interesse ligt. Ik hoor je al zeggen, een wijngaard is toch ook maar een wijngaard! Neen, dat is het niet… hier is het dat de eerste steen tot een goede kwaliteitswijn wordt gelegd. Aan een wijngaard kan je veel zien :-). En dus troonde ik Günther mee de wagen in en deden we aan wijngaard-seeing. Pinot Nero, Gewürztraminer, Pinot Bianco en Pinot Grigio kwamen we tegen en hielden we bij halt. Eigenlijk is dat een deel van de vakantie waar ik het meeste van hou… slingeren tussen de kleine paadjes, tussen de wijnvelden… zalig is dat!
Voor de proeverij liet Günther ons in de handen van de ervaren verantwoordelijke van het proeflokaal. En dus gingen we alweer aan het werk!!

We dronken volgende wijnen bij St. Michael-Eppan:

Pinot Bianco ‘Schulthauser’ 2010
Chardonnay ‘Merol’ 2010
Riesling ‘Montiggl’ 2010 –> als ik er nog maar aan terug denk komt het water me in de mond
Sauvignon Blanc ‘Lahn’ 2010
Sauvignon Blanc Sanct Valentin 2010
Sauvignon Blanc Sanct Valentin 2008
Weissburgunder Sanct Valentin 2009
Chardonnay Sanct Valentin 2009
Pinot Grigio Sanct Valentin 2009 –> Gewoonweg topklasse!
Gewürztraminer Sanct Valentin 2010
Schiava ‘Pagis’ 2010
Pinot Nero Riserva 2008
Lagrein Riserva 2008
Pinot Nero Sanct Valentin 2008
Lagrein Sanct Valentin 2006 –> Kon me absoluut bekoren
Comtess-Passito Sanct Valentin 2007

De proeverij voldeed volledig aan mijn verwachtingen. De kwaliteit van de nieuwe jaargangen is gegarandeerd. Voldaan en gelukkig konden we afscheid nemen. Verpozing hadden we nodig. Deze vonden we aan het Lago di Montiggl op een terrasje waar we (ik en mijn schoonbroer althans) naar hartelust ‘punten’ konden geven aan het talrijk aanwezige vrouwelijk schoon ;-).

En dan nu nog een absolute tip voor de gastronomen onder ons! Tot onze spijt van ‘Zur Rose‘ in San Michele Appiano gesloten. hierdoor aten we de eerste avond vlug in het hotel.De tweede avond konden we echter wel terecht op de andere aanrader die ik had gekregen. Dit bleek werkelijk een voltreffer van formaat te zijn. Ik zie nog steeds onze verbaasde gezichten bij het opdienen van de hertekalfkoteletjes op een brood bedekt met stro!
Ga je naar ginds, reserveer een keer bij Gasthof Kirchsteiger in Völlan. Het oogt alledaags maar wat er op je bord komt is het alleszins niet…

De eerste indrukken van Italië werden bevestigd. Italië zat nog nauwer in ons hart, en we waren niet eens halfweg…