Bottle Case

Impulsiviteit heeft zo zijn nadelen, maar wegen deze op tegen de voordelen? Hals-over-kop besloot ik toe te geven aan dat piepkleine stemmetje dat innerlijk al een tijdje aan het roepen was een mini-break in te lassen. Gezien dat stemmetje zich meer en meer begon te roeren, kon ik niet anders dan besluiten dat ik er nood aan had en dat ik er me niet langer tegen moest verzetten…

Gezien ik wel een echte Belg ben, sloot ik een compromis met mezelve! Er tussenuit oké, maar dan wel naar datgene waar mijn hart van overloopt…een wijnregio. Na veel wikken en wegen (het was immers ook de jaarlijkse beurs van de Loire wijnen in Angers) besloot ik met het oog op de nakende Italiaanse wijnavonden nog wat praktijkervaring te gaan opdoen in het Italiaanse Toscane. Ik zou me één maken met de bonenfretters 😉

De nadelen van deze impulsiviteit zou even later blijken toen ik mijn hulplijn inschakelde om wat bezoeken ginds vast te leggen. Met het schaamrood op de wangen kniel ik hier neer op mijn beide knieën om mijn dank uit te spreken aan ‘Santo Emmanuela’: Grazie di tutto e un grande bacio!! Het was immers niet eenvoudig de nodige afspraken op dergelijke korte termijn vast te leggen.

Na de vlucht en de innige kennismaking met mijn fonkelnieuwe zwarte Fiat 500, kon de ronde van Toscane van start gaan. Zoef zoef richting Livorno om een eerste stop te maken op de wereldberoemde Via Bolgherese. Caccia al Piano 1868, daar moest ik zijn! Buurjongens zijn onder andere Gaia en San Guido (je weet wel deze van de Sassicaia). Na de warme ontvangst van Rocco doken we de wijnkelder in… Die warme ontvangst mag je wel letterlijk nemen overigens. Rocco toonde me met trots hun 3 verscheidene wijngaarden. De omgevingstemperatuur bedroog op dat moment een 15 graden maar die steeg tot maar liefst 25 graden op hun grootste wijngaard. Microklimaat noemen we dat dan. Je zou er begot van beginnen zweten ;-).
Enfin in de kelder mocht ik de vatstalen proeven van de Merlot en de beide Cabernets. Van de 2010 was het de Syrah en de Petit Verdot. Later op het domein blonken er de flessen van de Ruit Hora 2008 en vooral de Levia Gravia 2006. Deze laatste is een pareltje van een wijn!
Het was de bedoeling om nadien nog even een Sassicaia mee te pakken in de Bolgheri Enoteca maar het bezoek was een beetje uitgelopen 😉 en ik had nog een hele trip af te leggen richting Scansano waar ik in al mijn ijver een hotelletje had geboekt. Het was echter 20.00u toen ik er arriveerde en een bezoek aan de Morellino wijngaarden zag ik dus aan mijn neus voorbij gaan.

Dag 2 trok ik door richting Montalcino voor een korte trip door de wijngaarden van Tavernelle. Lang kon ik hier niet rondscheuren met mijn bolleke want er wachtten immers nog 2 afspraken in het 50-km verder gelegen Montepulciano. Bij Capoverso had Adriana Avignonese (jawel van…) voor een tolk gezorgd die het gesprek wat zou vergemakkelijken. Ondanks haar gebrekkige kennis van het Engels leerde ik een zeer gedreven en gepassioneerde wijnmaakster kennen. Ook hier gingen we de Sangiovese-stokken bewonderen om nadien over te gaan tot het proeven van Gods vruchten. Syrah, Cartiglio (Merlot), Rosso di Montepulciano en de Capoverso passeerden de revue. Adriana’s trots is ongetwijfeld de Capoverso!

In stomende vaart verder naar het centrum van het historische Montepulciano om kennis te maken met Susanna Crociani. Een heerlijke warme vrouw die overloopt van trots op haar wijnen. We doken onmiddellijk de Vin Santo kelder in om er enkele geheimen van deze speciale wijn te ontrafelen. Uiteraard mocht ik deze ook proeven. Maar niet nadat ik haar overige wijnen over de tong had laten gaan. Al haar wijnen waren van goede tot zeer goede kwaliteit. De Rosso, de Vino Nobile, Rosso d’Arnaldo maar vooral ook haar ode aan haar overleden broer ‘Il Segreto di Giorgio’.

Zaterdag was alweer de laatste volledige dag in dit gevarieerde, wondermooie wijnland. Ik zette mijn tocht verder naar het hart van de Chianti Classico…De omgeving van Greve en Radda in Chianti. En hier lieten de nadelen van mijn impulsiviteit van zich spreken. Alles is er immers gesloten op zaterdag en de tijd was te kort om nog degelijke afspraken te kunnen maken. Dat gaf me echter de tijd om volop van de onwezenlijke schoonheid van de wijngaarden te genieten. Dit is toch wel het mooiste wat ik op deze korte trip had gezien. Mijn gemiste bezoek aan Querciabella neem ik bijgevolg positief op…

Het geeft me een reden om nog een keer terug te gaan!!

Filed under: B(een) T(here) D(one) T(hat) | Tagged: Avignonese, Bolgheri, Brunello, Caccia al Piano, Capoverso, Chianti, Crociani, Montalcino, montepulciano, Querciabella, Sangiovese, Toscane, Vin santo |