Bottle Case

Om het met een Astrid Bryan-achtige fake te melden: Oh My God… Is het ondertussen zolang geleden dat ik nog een keer in de pen kroop. Hoog tijd om hier verandering in te brengen!
Aanleiding van dit stukje is een post die ik van een collega blogger/wijnadept een tijdje terug op de sociale media zag passeren. Stefaan Soenen postte er de volgende opmerking: ‘De Crémant de Savoie komt eraan. Maar wat een gekke en domme wetgeving weer: de wijn moet 40% Jacquère bevatten. Een prachtige Crémant de Savoie van 100% Altesse (Roussette) kan niet, zoals een uitmuntende Crémant de Jura van 100% Savagnin ook niet kan. Kan iemand mij uitleggen wat mutilatie van wijnbouwers met kwaliteit te maken heeft? Dat lokale druivenrassen moeten worden gebruikt, dat vind ik zeer te verdedigen. Maar die stomme regels rond blends, wie vraagt daar eigenlijk om?’
Buiten het feit dat ik het woord ‘mutilatie’ even moest googelen vond ik het interessant er mijn mening over te schrijven.

Waarom moet er eigenlijk een wijnwetgeving bestaan en waarom moet elke regio/streek zijn specifieke regeltjes opgelegd zien? De diverse AOP, DOC(G), DO… decreten die er bestaan zijn er uiteraard niet zomaar gekomen. Goede zaak in het denken is en was het beschermen van de eigenheden die de regio rijk is. Op zich iets wat een wijn-variërend liefhebber als mezelf enkel maar kan toejuichen. Het weerhoudt er de commercie van om de consument nog meer onder te dompelen in de zoveelste saaie Chardonnay of Merlot. Het boeiende zou er voor een groot deel reeds van af zijn. Zo blijven druiven als de aangehaalde Jacquère of Altesse een bestaan hebben.

Tweede positief element beschouw ik alvast de beknotting van de wijnbouwer in zijn ‘oogst-maar-op’ drang. Maximum rendementen, minimum alcohol percentages, afstanden bij het aanplanten van de stokken etc. Driewerf hoera hierom! Het mag wat mij betreft allemaal nog wat strenger zijn. Vooral naar de rendementen toe en meer specifiek in Italië.

De afbakening van het gebied, de bewuste terroir, bekijk ik eerder met argusogen. Ongetwijfeld dat het zijn voordelen zal hebben maar toch leeft er een gevoel dat de knoeier die een lapje wijngaard binnen het afgebakende gebied heeft liggen ongestraft zijn ‘brouwsel’ mag blijven maken met de fiere AOP melding en dat de kunstenaar die zijn stekje net buiten de afbakening heeft liggen gestraft wordt.

Dat de regeltjes trouwens gemaakt worden door de wijnbouwers zelf geeft dan enerzijds weer andere bedenkingen. Uiteraard is dat veelal uit eigengereide bescherming of geldingsdrang. Terwijl het van de andere kant toch wel goed is dat het de ervaring aan wijnbouwers is die de wetgeving kan vormen en niet de bureaucratie (hallo Europa met uw stomme AOP omvorming).

Echt schrijnend en verschrikkelijk zijn de Italiaanse decreten waar er godbetert in opgenomen is hoe een wijn van pakweg de DOC Breganze er moet uitzien, ruiken en smaken. Het doet me de haren rijzen!

Ik kan zo nog eindeloos doorgaan met het argumenteren van waarom wel en waarom niet.
Maar toch wil ik nog even terug komen op de formulering van Stefaan. Wat een gekke en domme wetgeving dat de Crémant de Savoie 40% Jacquère moet bevatten!
De wijnmaker hoeft dat helemaal niet te doen! Wanneer hij dit doet, doet hij dit uit eigen wil en omdat in de meeste gevallen de benaming Crémant de Savoie nu eenmaal meer centen in het laatje brengt. Indien de wijnbouwer van oordeel is dat hij een veel betere, lekkere en uitmuntende Crémant de Savoie van 100% Altesse kan maken dan houdt niets of niemand hem tegen om dit te doen en kan hij met een superheerlijke Vin Mousseux voor de proppen komen. Als de wijnbouwer verkiest dit niet te doen is dit omdat zijn portefeuille hem zal zeggen dat het misschien verstandiger is om een AOP Crémant de Savoie te maken.
En daar, daar zijn wij, de consumenten, de grote schuldigen in!

Filed under: Second opinions? | Tagged: Altesse, AOC, AOP, Cremant, do, doc, docg, jacquere, Savoie, wijnwetgeving, win |