Bottle Case

Catalunya, is dat niet dé place to be als het op gastronomie aankomt? Het alom geprezen Barcelona bijvoorbeeld… Neen niet om de voetbal maar wel als stad die de kunst van de gastronomie in zich draagt. De Emporda (Costa Brava) is dat niet waar het Roses van El Buli ligt en het Girona van El Celler de Can Roca – De huidige nummer één van de wereld. Juist… en dus is mijn honger gescherpt! Op zoek dus naar de keyplayer op gastronomisch gebied in Tarragona land.
Alle kritieken en vingers wezen één voor één naar Can Bosch in Cambrils. Met voorsprong het allerbeste en je zal er genieten van een hoogwaardige keuken waren zinnen die ik vele malen mocht horen. Bovendien, en dat is wat mij betreft misschien nog belangrijker… De sommelier die er werkt is echt wel topklasse!

En dus werd er al gauw een tafeltje gereserveerd in deze aanbevolen parel, gezegend met een Michelin ster en dit al sinds 1984. Het leuke trouwens aan het bezoeken van een sterrenzaak in een zuiders land is dat de prijs die je er voor moet betalen in schril contrast staat met de prijs die je in het noorden (en dus ook bij ons) moet betalen. In El Cellar de Can Roca (*** en n°1 van de wereld) betaal je bv 250 € voor een 16-gangen degustatiemenu met telkens een aangepaste wijn. Datzelfde bedrag ben je bij ons in een pakweg 1-sterren zaak als De Schone van Boskoop al kwijt voor een 6-gangen menu met aangepaste wijnen.

Eenmaal in Can Bosch was de keuze niet moeilijk! Er stond een seafood menu op de kaart met grilled lobster als één van de gangen. De keuze voor een kreeftenliefhebber als mezelf is dan vrij vlug gemaakt. Temeer ook omdat Cambrils een kuststadje is en de seafood er, mag toch aangenomen worden, zo vers moet zijn als wat dan ook! Bovendien was het prijskaartje van 74,80 € uiterst aantrekkelijk.

Bij de aperitief – gin tonic – kwamen er reeds enkele lekkere hapjes om de avond gepast in te zetten.
De kennismaking met de sommelier was zeer aangenaam. Deze gast weet inderdaad waar hij mee bezig is en gaf gedegen en goed advies. Via een praatje onder mekaar kwam ik te weten dat hij een groot liefhebber is van onze Belgische bieren. Hij vroeg naar mijn persoonlijke voorkeur en er kwam a big smile op zijn gezicht toen ik over de Cantillon oude geuze sprak.

Seafood en Champagne Brut Nature. Het is een monogaam huwelijk en dus werd de start ingezet met een half flesje van dit goddelijke goed. Voor de latere verderzetting dacht ik persoonlijk aan een leuke Albarino (Fillaboa Montealto). De sommelier raadde me er een lekkere aan tussen de talrijke Albarino’s die de kaart rijk is!

Gang 1 – Rock mussels – Oyster from Galicia – Clams al Natural – Sea snails – Cockels of Mahón

Niks op aan te merken. Dit is wat je als opener ook een beetje verwacht. Met de aankleding van het geheel had men wel iets meer kunnen doen.

Gang 2 – Clams a la mariniere

Het was een beetje raar dat er na de clams als starter ze nog een keertje een gerechtje ervan maakten. Het was wel zeer lekker moet ik bekennen!

Gang 3 – King Prawn ‘suquet’

Altijd heerlijk om proeven vind ik. Als er bovendien naast de look nog andere kruiden in de saus zitten dan stemt me dit zeer tevreden. Smaken dik in orde maar alweer toch een sobere, povere presentatie.

Gang 4 – Grilled Norway lobster / Grilled prawns

Zonder meer de meest lekkere gang van de hele menu! Er werd een bord gepresenteerd, opnieuw heel basic en eenvoudig, met 3 langoustines, 2 grote gamba’s en 1 kleine gamba.
Een aandachtige lezer zal zich de vraag stellen: Waar zit die Norway lobster dan?
Ook die vraag ging als een bliksemschicht door mijn naar kreeft verlangende brein. En dus werd de vraag aan de dienster gesteld. Al vlug schoten er wat draaiende ogen over en weer en werd de sommelier ingeschakeld om de kastanjes uit het vuur te komen halen.
‘Oh sir, I am very sorry but it’s a language issue. The lobster was wrongly translated for the little prawn on the right of your dish. So no problem, just enjoy your meal…’ No Problem? No Problem????
Straks gingen ze me nog vertellen dat het ‘Norway’ gedeelte ook ‘a translation problem was’, of zou die kleine gamba dan wel helemaal uit Noorwegen komen?
Een gamba met de allures van een kreeft!! Nog nooit meegemaakt en dat in een door Michelin met één ster bekroonde zaak. Godslaster, waarachtig!

Oké, kalm Wim, straks komt er nog… geniet van je avond! Bovendien waren de langoustines veruit de beste die ik ooit mocht proeven. Haal 3 keer adem, nip nog eens van je glas, vloekt eens goed en tracht het van je af te zetten. Opnieuw aandachtige lezers merken nu al op dat dit me niet gelukt was (integendeel ik maak er me nu, een maandje later tijdens het schrijven nog steeds druk in).

Gang 5 – Squid in batter / Grilled small squid with garlic and parsley

Ik trachtte me opnieuw te focussen op wat komen moest, in de wetenschap dat er nog 2 gangen seafood moesten komen en dat het hoogtepunt waarschijnlijk nog achter was.
Dat hoogtepunt was deze calamares echter verre van. Een ordinair bord met inktvis zoals je die bij ons vaak krijgt. Onvreetbare rubber!

Gang 6 – Can Bosch Black Rice

Het uithangbord van Can Bosch is hun black rice.
Ik laat u een foto zien over hoe hij door het restaurant wordt aangekondigd en aangeprezen.

En ik laat u een foto zien over hoe hij werd gereserveerd!
Geen kreeft!!! Zelfs geen aan grootheidswaanzin leidende scampi!

Oh wat een teleurstelling was dit toch… Het dessert prikkelde of interesseerde me al helemaal niet meer! En toen kwam onze sommelier opnieuw voor de proppen.
Ingezet door, of uit eigen beweging. Ik weet het niet. Feit is dat die wel degelijk wist hoe een wijnliefhebber met een zwaar gemoed te troosten. Een glaasje Riesling Auslese en twee proevertjes van het huis van uiterst zeldzame lokale dessertwijnen. Een gesprek over de wijnen, met tussendoor duizenden verontschuldigingen betreffende het menu.
Een man die zijn vak kent dus maar die ik het advies wil geven zich als de bliksem naar een zaak te begeven die bij hem past en waar hij niet als pasmunt moet dienen voor gelegenheden waar de tot gang 4 zo aanwezige gastvrouw aan verzaakt.

Nadien terugblikkend kan ik concluderen: De aanzet was goed, met lekkere smaken. De presentatie van de borden was sober en heel eenvoudig. Het oog wordt in een sterrenzaak meestal ook extra geprikkeld.
Het hoogtepunt van de menu was echter al bij de 4^e gang, nadien verviel het werkelijk in het ordinaire.
Ik zwijg dan nog maar dat gang 3 en 4 gewoonweg omgewisseld werden (in werkelijkheid werd eerst de gegrilde langoestines geserveerd en dan pas de prawn suquet)!
Moordend in het geheel was de verdomde arrogantie waarmee de chefkok/eigenaar op het einde van de avond kwam vragen of alles naar wens was geweest.
En dus zeg ik hem en mensen wil je daar echt gaan eten dan waarschuw ik jullie:

–> Can Bosch… YOU SUCK!!!
a) Selling a prawn for a lobster = Not done
b) Advertising your black rise (cfr photo) and serving another dish = not done
c) Running away from the problems and letting your sommelier solve them = not done

–> Manel (Sommelier) … move from this sinking ship to a restaurant that really suits your outstanding capacities!

–> Michelin… When was the last time you were really testing this place?

Zo, en nu is dit eindelijk uit mijn systeem. Mijn zin in kreeft is er nog steeds!

Filed under: Fressen oder Essen | Tagged: albarino, black rice, cambrils, Can Bosch, catalunya, champagne, el buli, el celar de can roca, gamba, kreeft, lobster, michelin, prawn, scampi, seafood, sommelier, squid, star, ster, Tarragona, zeevruchten |