Laten we het vandaag eens een keertje over de Pinotage druif hebben. Deze Zuid-Afrikaanse druif werd ontdekt, gecreëerd, samengesteld door een zekere professor Perold in het Zuid-Afrikaanse Stellenbosch. Vandaag staat deze universiteit nog steeds als ‘uitstekend’ gekend in de wijnmiddens. Stellenbosch wordt trouwens aanzien als het kloppende hart van de Kaapse wijnhandel. Ook kwalitatief staan deze wijnen op een hoog schavotje, al krijgen ze stilaan wel geduchte concurrentie vanuit het walvissen gebied Hermanus en Walker Bay.
Maar goed we gingen het over de Pinotage hebben. Je kunt me moeilijk betichten van niet over een open wijngeest te beschikken maar waarheidsgetrouw moet ik zeggen dat een Pinotage wijn me zelden heeft kunnen boeien.
Het is ook geen eenvoudige druif om mee te werken natuurlijk. Dit zal voor een groot deel waarschijnlijk wel genetisch bepaald zijn. Eén van zijn ouders is trouwens de Pinot Noir (Pinotage is een kruising tussen Pinotage en Cinsault). En laat nu net de Pinot Noir gekend zijn als één van de koppigste en moeilijkste druif die vol tegenstrijdigheden zit. Niet eenvoudig dus om er een gedegen wijn van te maken.
Net zo met de Pinotage. Oké, hij blijft gevrijwaard van een aantal moeilijke eigenschappen die zijn vader wel bezit. Maar al bij al blijft het een lastige klus om een kwaliteitsvolle Pinotage te maken.
Absolute voorwaarde is dat je zijn rendementen grondig gaat beperken zodat hij een kleine opbrengst geeft én dat je de druif tot een optimale rijpheid laat komen. Kleine bedenking…zijn dat geen twee voorwaarden die bij elke kwaliteitsvolle wijn moeten toegepast worden? Net zo is de vereiste een zorgvuldige vinificatie toe te passen met een gepaste vatrijping op Franse of Amerikaanse eiken vaten. Maar van cruciaal belang vind ik echter dat je Pinotage stokken op leeftijd moeten zijn en bij voorkeur de status van Vieilles Vignes (50 jaar oud ongeveer) hebben bereikt.
Net hier wringt natuurlijk het schoentje…De druif zelf is amper 85 jaar oud!
Voldoe je aan deze voorwaarden en heb je het in je vingers om een wijn een goede vinificatie te bezorgen dan kan je Pinotage zijn agressieve tannine temperen, zijn rustieke karakter verbergen en zijn volle aroma’s en smaken tot ontwikkeling laten komen. Je zult dan volop de kruidigheid van zwarte peper, munt en eucalyptus samen met de moerbei, braam en pruim ontdekken. Zelfs een bescheiden hoeveelheid lava en licht verbrande rubber. De smaak zal een diepe winterse smaak van gestoofde zwarte vruchten zijn.
Slaag je er echter in deze vereisten te negeren dan zal je Pinotage helemaal niet goed zijn. Spiritus is dan je deel samen met vluchtige zuren die naar frambozenazijn neigen.
Ik moet je dus niet vertellen dat de echte goede Pinotage wijnen, en ik besef zeer goed dat ik op enkele zere tenen kan trappen nu, zeer zeldzaam te vinden zijn. Heb je ze gevonden, laat het me alvast weten! Ik zal alvast niet schrikken van een navenant prijskaartje…
Filed under: Vlaamse Wijnblogdagen | Tagged: Pinotage, rode wijn, Vlaamse wijnbloggers, Zuid-Afrika |
Bottle Case 
Eerst en vooral een dikke proficiat met de start van je nieuwe blog! Mooi vormgegeven en met een aantal leuke features. Alvast pakken inspiratie toegewenst voor de komende posts.
Wat de Pinotage betreft ben ik het eens dat het geen eenvoudige klus is om hier mooie wijnen mee te maken. De vaak grote hoeveelheden alcohol maken de wijnen soms wat zwaar en lomp. Maar ik ben het oneens dat er geen steengoede Pinotages te vinden zouden zijn. Kijk maar eens wat Beyers Truter (hij wordt trouwens Mr. Pinotage genoemd) er allemaal mee weet aan te vangen!
Grtz,
Pvo
LikeLike
Uiteraard zijn er steengoede Pinotages te vinden. Persoonlijk heb ik leuke ervaringen met deze van Alléé Bleue. Als je enkele van de gevestigde waarden niet ter beschouwing neemt, waaronder bv de door jou aangehaalde wijn, is het echter vaak huilen met de pet op. Ik heb me trouwens laten vertellen dat er vele Zuid-Afrikaanse wijnbouwers zijn die het werken met de Pinotage schuwen. Gelukkig bestaan er wel enkele kunstenaars die de knepen van het vak kennen.
LikeLike
Proficiat met je nieuwe blog!
Allée Bleue maakte ooit mooie Pinotages, maakte tout court ooit mooie wijnen, maar is nu jammer genoeg totaal de Parker-toer opgegaan (allez, de geïnternationaliseerde toer): lompe, vette wijnen zonder al teveel structuur. Niets voor mij meer.
Probeer idd de wijnen van Beyers Struter eens, of de Pinotage van Kanonkop (zeker als hij echt oud is, is hij fantastisch), of Wildekrans (een relatieve nieuwkomer), enz. Er is wel heel wat moois, je moet alleen een goede invoerder vinden (en zo zijn er in België volgens mij maar twee).
De verbrande rubber is geen karakteristiek van de druif zelf, wel van een foute vinificatie: een ongecontroleerde gistingstemperatuur. De Pinotages van Struter bv. zullen dat zeer zelden hebben. Of het moest een hint zijn die zo ongeveer in dezelfde lijn ligt als de vermeend minerale toetsen van pétrol op Riesling.
LikeLike
De laatste keer dat ik de Allée Bleue proefde moet ondertussen toch al wel een 3-tal jaren geleden zijn. Ik dacht toen hun 2004 pinotage te hebben geproefd. Deze was alvast nog uitstekend. Onlangs echter heb ik nog de L’Amour Toujour en Isabeau kunnen proeven. Hierin kan ik je alleen maar bijtreden met wat je zegt: Ver onder het niveau dat ik van hen kende.
Onder de gevestigde Pinotage waarden vallen voor de goede orde wat mezelf betreft Kanonkop, Beyers, Vriesenhof, Grandeur en L’Avenir. Er zullen er ongetwijfeld nog wel zijn…Wildekrans ken ik bv niet. Ik hoor ook nog woorden van lof over bv een Cederberg of een Saronsberg. Maar dit hoorde ik ook over Southern Right die je bij Matthys (toch één van de betere invoerders) in Brugge kan vinden. Had een staal opgevraagd en de geur vond ik fantastisch, de smaak viel zodanig terug dat ik eerlijk gezegd teleurgesteld was.
Opnieuw treed ik je bij met je stelling over het verbrande rubber. Maar zeg nu zelf…In hoeveel Pinotages kan je dit niet terugvinden. Toch niet eenvoudig dan om een correcte Pinotage te maken denk ik dan.
Waar ik het niet volledig mee eens ben is de Pétrol en Riesling. Inderdaad dit wordt heel vaak verward met mineralen omdat de meeste wijnliefhebbers het in hun hoofd hebben dat ze absoluut petroleum moeten vinden in hun glas. Dit geldt echt enkel maar voor wat oudere en gerijpte Rieslings omwille van een stof (caretonoïde) die zich op de schil van de Rieslingdruif bevindt. Wanneer we petroleum vinden in een jeugdige Riesling duidt dit meestal op een foutieve vinificatie (te warme temperaturen bv). Ooit heb ik een ware litanie mogen ondergaan van Jean Schaetzel (van martin Schaetzel) over dit ondewerp 🙂 Boeiend!
LikeLike
De pétrol in oude en in jonge rieslings is evenwel afkomstig van net hetzelfde vinificatie’probleem’. De carotenoïden (die overigens niet alleen in de schillen voorkomen) hydrolyseren tijdens de gisting. Afhankelijk van de gistingstemperatuur/snelheid (maar daar is men nog niet uit) komt het pétrolaroma meer of minder voor.
De carotenoïden zouden vooral gevormd worden bij rieslings waarvan de stokken meer van droogtestress – en misschien ook wel een te sterke blootstelling aan zonnewarmte) te lijden hebben (denk aan 2003 in ’t algemeen, denk aan Moezelriesling die dikwijls afkomstig is van schiefer in het bijzonder). Hoe meer droogtestress of blootstelling, hoe meer carotenoïden, dus hoe hoger de kans op het probleem. Oudere rieslings worden typisch geassocieerd met dat aroma omdat de fenolen die het aroma (door hun concentratie) in de jeugd van de wijn als het ware afdekken, na zovele jaren kelderrijping verdwenen zijn. Het resultaat is dat je het bijna niet bemerkbare aroma in een jeugdige wijn na x aantal jaar duidelijker kan waarnemen. Typisch is het anderzijds niet: ik heb al genoeg oude rieslings gedronken die geen pétrolé hebben.
Met dat laatste zitten we natuurlijk met de vraag ‘wat is een fout?’ Wijn is geen absoluut product, wijn is een product waar evenwichten en concentraties een rol spelen. Neem daar dan bij dat goede wijn leeft en de complexiteit van die vraag word meteen duidelijk. Het cliché wil ook dat een heel klein foutje een wijn dikwijls net interessanter en complexer maakt.
LikeLike
Een frisse mooie nieuwe blog Wim en wat de pinotage betreft begrijpen we elkaar helemaal.
LikeLike