Bottle Case

Als gedegen liefhebber van bubbels doet Franciacorta me meestal zweven. Ik ben, voor zover dit gaat, verliefd op de grootmeester der Italiaanse belletjes. Het is de enige van alle mousserende wijnen in zijn konsoorten die wat mij betreft ook maar kan wedijveren met het Instituut Champagne.

Let wel ik heb het nu over kwaliteitsvolle Champagne en niet over de duizend-in-één-versies die er op de markt te verkrijgen zijn en die bij vele Cava’s of Crémants verbleken.  Geen Veuve-Cliquot (de hoer onder de Champagnes) of Piper-Heidsieck toestanden.

Het stak me dus ook een beetje tegen dat ik in mijn eigen wijngamma geen Franciacorta heb zitten. Op zoek dus (al moet ik eerlijk gezegd niet ver zoeken hoor) 😉
Deze van Berlucchi vind ik immers een uitstekende prijs/kwaliteit verhouding vertonen. Bovendien beschikken ze over de gewone Brut, een rosé en een Satèn.

Een Franciacorta zal steeds gebaseerd zijn op Chardonnay en/of Pinot Nero, aangevuld met Pinot Bianco. Een Satèn is steeds een blanc de blancs en zal zeer vaak enkel van de Chardonnay gemaakt worden. Maar, en nu komt het…een rosé moet voor minstens 25% uit Pinot Nero bestaan, en kan aangevuld worden met de 2 andere variëteiten.

Hiermee geconfronteerd, rees me onmiddellijk de vraag…hoe zit het dan met de vinificatiewijze van de basiswijn. We maken een rosé wijn en Champagne rosé is immers de enige rosé die het recht heeft witte met rode wijn te mengen binnen Europa.
Of toch niet dan…?
Verder onderzoek dan maar! Op de technische fiche van de Berlucchi Franciacorta rosé DOCG lees ik dat de wijn is samengesteld uit 55% Pinot Nero en 45% Chardonnay.
Verder staat er het volgende – en ik geef een Engels vertaalde tekst:

‘The grapes are hand harvested and placed in boxes of 18 kg, to preserve the grapes perfectly intact during transportation to the centre pressing.
Immediately after harvesting, the grapes are placed in special presses that perform a gentle pressing and progressive in order to extract the best part of the juice: the juice. Each press also allows a clear separation and selection of must during all phases.

The first fermentation, which occurs through Saccharomices Bayanus yeast strains, selected to enhance the aromatic properties of grapes, takes place in stainless steel tanks with a temperature of about 18 ° C. A small part of the must is fermented in oak barrels and matured for a few months here in contact with yeasts, enriching complexity and structure.
The pink colour is achieved in part through the crushing of the grapes of Pinot Noir, from which you must get rose slightly, partly due to a brief cold maceration of must in contact with the skins (“rose one night).’

Oké, we zijn wat wijzer geworden en naar vrije vertaling zal er een witte met een rosé wijn gemengd worden. Wat Champagne rosé dus nog steeds uniek maakt. Maar, dit is uiteraard de werkwijze bij Berlucchi! Opzoekwerk maakt duidelijk dat dit de meest gehanteerde werkwijze is.
Mijn honger is echter nog niet gestild. Ik moet meer weten en dus ga ik opzoek naar het ‘Decreto Franciacorta DOCG’.

Hierin lees ik het volgende in de paragraaf die specifiek over de vinificatietechnieken gaat:
L’elaborazione del «Franciacorta» Rose ‘puo’ essere ottenuta con
la miscela di vini di colore differente.

…Als ik een Engelse vertaler erop los laat bekom ik volgende: The development of  ‘Franciacorta’ Roses’ can be obtained by the mixture of wines of different colors.

Of mijn eigen Vlaamse vertaling: Een Franciacorta rosé kan men bekomen door het mengen van verschillend gekleurde wijnen.

Mijn vrije vertaling zegt me dan dat dit ook mogelijk is door een rode met een witte wijn te mengen – ook al doen ze het misschien niet…

Met een vette knipoog stel ik dat ik me geen zorgen hoef te maken! Het is immers een DOCG! Gecontroleerd en Gegarandeerd (controllata e garantita). Waarvoor dient die ‘G’ anders 😉

En toch…en toch blijft Franciacorta een dot van een bubbel!

Filed under: Second opinions? | Tagged: champagne, chardonnay, docg, Franciacorta, lombardia, pinot bianco, pinot nero, rosé, schuimwijn |